Στο «ίδιο έργο θεατές» κάθε φορά που βρέχει αναδεικνύοντας την ανικανότητα διαχείρισης και αξιοποίησης του βρόχινου νερού.
Βροχή= πλημμυρισμένη Φαρκαδόνα, η άλυτη εξίσωση για πολλές κυβερνήσεις μη εξαιρουμένης και αυτηνής που ισχυρίζεται ότι έχει «αριστερό πρόσημο» και συνεπώς μεγαλύτερη …οικολογική ευαισθησία.
Όμως και αυτή, παραμένει αδρανής και δεν μπορεί να διαχειριστεί και να αξιοποιήσει υπέρ του Τρικαλινού κάμπου το «θείο δώρο» της βροχής.
Έτσι τόνοι νερού κάθε φορά που βρέχει καταλήγουν ή στο να πλημμυρίσουν παραποτάμιες εκτάσεις ή στην θάλασσα και το καλοκαίρι αυτό το νερό θα λείπει από το υδάτινο ισοζύγιο της περιοχής.
Μια περιοχή δεκαετίες τώρα «εγκλωβισμένη» στο να πλημμυρίζει τον χειμώνα και να «διψά» το καλοκαίρι, γιατί απλούστατα οι διαχειριστές της εξουσίας έμειναν «οχυρωμένοι» πίσω από την περίφημη εκτροπή του Αχελώου, προτιμώντας να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος.
Τα μικρά φράγματα και τα αντιπλημμυρικά έργα μπορεί να είναι η λύση της προαναφερόμενης εξίσωσης, αλλά φαίνεται πως δεν φέρνουν …ψήφια από τον κάμπο σε …προεκλογικές περιόδους.
Όσο για κάτι «φωνές» περί επερχόμενης «ερημοποίησης» της Θεσσαλίας, τις βάζουμε και αυτές «κάτω από το χαλάκι» μην παρατηρώντας ότι αυτό το χαλάκι έχει …παραφουσκώσει.
Το πολύτιμο νερό και της πρόσφατης νεροποντής δεν αξιοποιήθηκε και οι αγρότες (όσοι απέμειναν) θα σκάψουν μερικά μέτρα ακόμη πιο βαθιά το καλοκαίρι να αντλήσουν ύδατα, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι έτοιμοι απειλώντας για «πόλεμο» αν δεν ανοίξουν τα …πορτάκια ροής νερών του Πηνειού και της λίμνης «Πλαστήρα»…
Author: Ελισάβετ Παπανικολάου
