Γράφει η κοινωνιολόγος/ συγγραφέας κα. Ιωάννα Χαρμπέα
Προχθές το βράδυ βρέθηκα με μια όμορφη παρέα σε ένα κουτουκάκι… Τζάκι, καλό φαγητό και ιδανική παρέα για ατέρμονες συζητήσεις. Κάποια στιγμή στα πλαίσια των συζητήσεων έφτασε και η κουβέντα στα βιβλία μου και στα βιβλία γενικότερα… Αν ακούσεις την ιστορία της ζωής μου είπε ο άντρας της παρέας θα την κάνεις βιβλίο… Το ίδιο μου χε πει και μια φίλη το απόγευμα που ήρθε για καφέ.
Το ίδιο μου χε πει και η μητέρα μου πριν καιρό. Αν ακούσεις την ιστορία της ζωής μου θα την κάνεις βιβλίο! Το ίδιο μου λένε αρκετοί άνθρωποι που συναντώ λόγω δουλειάς ή στην προσωπική μου ζωή. Όλοι θέλουν να γίνουν βιβλίο! Και αναρωτιέμαι γιατί όλοι έχουν και νιώθουν την ανάγκη να γίνουν βιβλίο; Θεωρούν τη ζωή τους τόσο σημαντική; Έχουν υποφέρει από αυτή και θέλουν να παραδειγματίσουν τους άλλους ή μήπως θέλουν να εξιλεωθούν; Μέσα από πρωταγωνιστικούς ρόλους και το θέατρο επέρχεται η κάθαρση των ψυχών και όχι μόνο. Βιβλίο τελικά δεν είναι η σκέψη και η προσωπική ζωή του συγγραφέα βιβλίο γίνονται όλα εκείνα τα μηνύματα που εισπράττεις από τον κόσμο που συναναστρέφεσαι , όλα τα μηνύματα και τις ιδέες που σου δίνει η καθημερινότητα, η έμπνευση που σου δίνει η ίδια η ζωή. Δεν είναι λοιπόν ότι ο καθένας έχει κάτι τόσο σημαντικό και διαφορετικό από τους άλλους να σου πει είναι μόνο το πώς το αντιλαμβάνεται ο ίδιος .
Είναι εκείνη η ανάγκη που ουρλιάζει το μέσα σου να βγάλει οτιδήποτε το πόνεσε, το πλήγωσε, το έκανε ευάλωτο και το γέμισε καημούς και κενά στην ψυχοσύνθεση. Μετά λοιπόν από αυτή την παρότρυνση να κάνω τη ζωή του φίλου ας τον ονομάσω Χ βιβλίο. Τον ρώτησα φόνος υπάρχει; Ταράχτηκε κάπως . Ε όχι μου απαντά! Ε τότε φίλε Χ τι βιβλίο να γράψω χωρίς φόνο είπα και ψιλογέλασα. Δεν ξέρω αν με παρεξήγησε πάντως καλό είναι να γνωρίζετε ότι όλοι οι συγγραφείς έχουν χιούμορ έστω και μαύρο ενίοτε. Η αλήθεια είναι πως όση ώρα κοιτούσα τον φίλο Χ. και την ξανθιά φίλη που καθόταν δίπλα τους φαντάστηκα στους ρόλους του παραμυθιού μου το δαχτυλίδι με τη μαύρη πέτρα. Εκείνος θα ήταν τέλειος στην ενσάρκωση του ρόλου ενός νανο-γαλαζούλη και η ξανθιά φίλη που γελάει αρκετά στο ρόλο της Σταφυλο – γαργαλένιας!
Όπως καταλάβατε η έμπνευση ποτέ δεν στερεύει! Η Τρίτη κοπέλα της παρέας δεν με ενέπνευσε για κάποιο ρόλο προς το παρόν, ίσως όμως με εμπνεύσει για την πρωταγωνίστρια σε κάποιο επόμενο μυθιστόρημα. Η ώρα είχε περάσει και δεν το καταλάβαμε. Οι στιγμές κύλησαν ευχάριστα. Με ορισμένους ανθρώπους κολλάς και η ζεστασιά της καρδιάς τους αλλα και το τζάκι που δε σταμάτησε να καίει σε κρατάνε εκει για λίγο ακόμα για ένα ακόμα ποτήρι λευκό κρασί μέσα στην θαλπωρή του τόσο καλά διακοσμημένου κουτουκιού που σε μεταφέρει σε εποχές άλλες ίσως πιο απλές και αγνές από το σήμερα.
Ο υπόλοιπος κόσμος άρχισε να φεύγει και μείναμε τελευταίοι εμείς και ο ευγενέστατος μαγαζάτορας που μας περιποιήθηκε στο έπακρο και αποδέχτηκε ίσως και κάποιες παραξενιές! Η κοπέλα που μας κάλεσε μας συνόδευσε στην επιστροφή μην τυχόν χαθούμε μέσα στην ομίχλη. Είχε αρχίσει ήδη να βρέχει αρκετά και οδηγούσα με προσοχή η συνοδηγός έλεγε τα δικά της… Δεν την άκουγα… Το μυαλό μου ήταν στο δρόμο και ίσως στο επόμενο βιβλίο μου…
Τελικά ποτέ δεν ξέρεις που και πότε θα βρεις την έμπνευση! Κλείνοντας να πω και ένα ευχαριστώ στην οικοδέσποινα που μας καλοδέχθηκε και μέσα από τη συζήτηση μαζί της διαπίστωσα ότι δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι και ποτέ μη λες ποτέ!
