Το δράμα των Καλαβρύτων με τα μάτια και την πένα ενός εφήβου
Το ίδρυμα Κουτσοχέρα ανακοίνωσε τα αποτελέσματα του πανελλήνιου ποιητικού διαγωνισμού που κάθε χρόνο διοργανώνει για τους μαθητές και τους φοιτητές οι οποίοι θέλουν να εκφράσουν με λογοτεχνικό τρόπο το μαρτύριο του Καλαβρυτινού πληθυσμού αλλά και τελικά το μαρτύριο του Ανθρώπου που πλήττεται από τη θηριωδία και τον φασισμό.
Το 2ο βραβείο απονεμήθηκε στον μαθητή της Β Λυκείου Φαρκαδόνας, Αριστοτέλη Κούτσικο.
Ο μαθητής με το κείμενό του «Η Εκάβη των Καλαβρύτων», κέρδισε την τιμητική συμμετοχή στο ετήσιο μνημόσυνο- εκδήλωση για τους νεκρούς Καλαβρυτινούς, καθώς και το χρηματικό έπαθλο των 300 ευρώ, άθλο του ιδρύματος Κουτσοχέρα. Εύφημος μνεία αποδίδεται και στην επιβλέπουσα φιλόλογο κ. Ευαγγελή Παθέκα.
Να θυμίσουμε το ιστορικό εκείνων των αποφράδων ημερών που στιγμάτισαν την νεότερη ιστορία:
To πρωί της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου 1943 οι Γερμανοί κατακτητές συγκέντρωσαν όλο τον πληθυσμό στην κεντρική πλατεία και οδήγησαν τον άρρενα πληθυσμό άνω των 13 ετών σε μια επικλινή τοποθεσία, που ονομαζόταν «Ράχη του Καπή», ενώ τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο σχολείο. Στη ράχη του Καπή εκτυλίχθηκε τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες η τραγωδία, που οδήγησε σχεδόν όλο τον άρρενα πληθυσμό των Καλαβρύτων στο θάνατο. Με ριπές πολυβόλων οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους συγκεντρωμένους, γύρω στους 800 ανθρώπους.
Μόνο 13 Καλαβρυτινοί διασώθηκαν και αυτοί επειδή είχαν καλυφθεί από τα πτώματα των συμπολιτών τους και οι Γερμανοί τους θεώρησαν νεκρούς.
Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την πυρπόληση όλων σχεδόν των σπιτιών των Καλαβρύτων. Όσον αφορά την τύχη των γυναικόπαιδων, αυτά σώθηκαν χάρη στον ανθρωπισμό ενός Αυστριακού στρατιώτη, στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξή τους. Αυτός άφησε ελεύθερη την είσοδο του σχολείου και διευκόλυνε την απομάκρυνσή τους.. Συνολικά, κατά τη διάρκεια της «Επιχείρησης Καλάβρυτα», οι Γερμανοί σκότωσαν 1.101 άτομα. Κανείς από τους υπευθύνους του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη.
Το βραβευμένο κείμενο:
Η Εκάβη των Καλαβρύτων
Αφήνω πίσω μου μια Τροία
που ακόμα φλέγεται.
Μονάχη
πορεύομαι στην ανηφόρα μου.
Νύχτα πάνω στην νύχτα
δίχως ξημέρωμα.
Ετούτος ο Δεκέμβρης
μας αφάνισε.
Κομμάτια έγινε του χρόνου το ρολόι.
Ασήκωτα τα δίχτυα
της κάθε μέρας.
Οι ώμοι μου κυρτώσανε
αγγίζουνε το χώμα.
Στιγμές στιγμές μισώ το χώμα ετούτο.
Κρύβει τα νιάτα
τα μαργαριταρένια δόντια σου
και την αξόδευτη αγάπη.
Ατελείωτη η αλφαβήτα των ονείρων.
Ρημαγμένα τα πράσινα παράθυρα
στη σχολική την αίθουσα.
Δεν κλαίω πια και δεν μονολογώ
για τα φίδια με το διχαλωτό σημάδι στο μανίκι.
Η Εκάβη είμαι
απ’ τα Καλάβρυτα
και αν η αγάπη είναι του ανθρώπου η πατρίδα,
εγώ είμαι ανέστια.
