Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Ουτε ένα αρθρο, μία αναφορα, κάτι που να τον θυμίζει. Σαν να μην υπήρξε. Μονάχα λήθη.
Χρειάστηκαν μερικές εβδομάδες για να περάσει αυτός ο άνθρωπος από το «Ωσαννά εν υψίστοις», στην ανυπαρξία.
Από τα ασφυκτιούντα γήπεδα και τις υπερπλήρεις πλατείες, στην ερημιά.
Κανένα σχόλιο, καμία κρίση, κανένα άρθρο, έστω και υπό μορφή ύβρεως, κάτι που να δείχνει πως αυτός ο άνθρωπος άφησε πίσω του κάποιο άρωμα που να δηλώνει την απελθούσα πρωθυπουργική παρουσία του.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι ποιητές για να δίνουν περιεχόμενο στις θανατηφόρες πτώσεις, ακόμα και των πιο σπουδαίων.
Στον απελθόντα Αλέξη, λοιπόν, αφιερώνονται οι προφητικοί στοίχοι του Αλεξανδρινού, έτσι για να τον βοηθήσουν να διαχειριστεί γενναία και με αξιοπρέπεια την ήττα και την απόσυρση.
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά,
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μην ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων μην γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου.
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
Ως την τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
και αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις
Κ. Καβάφης
