Για δεύτερη φορά, σε λιγότερο από έναν μήνα ανεβήκαμε σε κορυφή του συγκροτήματος της Νεράιδας. Μετά την Μπουντούρα, σειρά είχε μια χαμηλότερη και λιγότερο επισκέψιμη κορυφή. Πρόκειται για την Τσούμα(υψ. 2055 μ.) που βρίσκεται λίγο βορειότερα. Η εκκίνηση γίνεται από τον χωματόδρομο, λίγο πριν κατηφορίσουμε για την Πύρα. Σημαδεμένο μονοπάτι δεν υπάρχει, όπως και σε όλο το βουνό εξάλλου. Ακολουθούμε λοιπόν τον χωματόδρομο μέχρι τους πρόποδες της κορυφής και από εκεί τη ράχη για τον τελικό προορισμό μας.
Με πυκνή συννεφιά στην αρχή, που έδωσε τη θέση της στον ήλιο αργότερα, όταν είχαμε κερδίσει ύψος. Γύρω μας οι κορυφές του συγκροτήματος του Αυγού, των Τζουμέρκων, των Αγράφων αλλά και του μακρινού Κόζιακα έμοιαζαν σαν γαλάζια νησιά αναδυόμενα από μια θάλασσα ομίχλης. Ελάχιστο το χιόνι, μόλις που μπορούσε να σκεπάσει τις ψηλότερες από αυτές. Είναι ένα γεγονός ασυνήθιστο για την εποχή μας, συγκρινόμενο με προηγούμενες χρονιές, αναπόφευκτη συνέπεια της άφρονης περιβαλλοντικής πολιτικής.
Φτάνοντας στην κορυφή, δεν μπορούμε να μην θαυμάσουμε το θέαμα των τεράστιων γκρεμών που ανοίγονται κάτω από τα πόδια μας, θέαμα που κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακό οι ομίχλες που σέρνονται στα πόδια τους. Ολόκληρη η βορειοανατολική πλευρά του συγκροτήματος δεν είναι παρά ένας τεράστιος γκρεμός που χάσκει στα όρια των κορυφών, κάτι αντίστοιχο με τις ορθοπλαγιές της Τύμφης, έτσι όπως αυτές βυθίζονται στο φαράγγι του Αώου.Παρατείνουμε τη στάση μας εδώ για αρκετή ώρα, αφού αν και η θερμοκρασία φτάνει τους μείον πέντε βαθμούς, δεν φυσάει σχεδόν καθόλου.
Η επιστροφή μας έγινε από μια λίγο διαφορετική διαδρομή, αυτή που ακολουθούμε για την ανάβαση στο Χαλικόβουνο (υψ. 2135 μ.) την ψηλότερη κορυφή της Νεράιδας.
