Το Βίτσι είναι ένας ορεινός όγκος που υψώνεται ήρεμα στο κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας, αποτελώντας το φυσικό σύνορο μεταξύ των νομών Φλώρινας και Καστοριάς. Το βουνό αναφέρεται το ίδιο συχνά και με την αρχαία του ονομασία Βέρνο. Το Βίτσι απλώνεται μεταξύ του βοριοανατολικού τμήματος του νομού Καστοριάς και του νοτιοδυτικού τμήματος του νομού Φλώρινας. Στα βόρεια ο αυχένας του Πισοδερίου χωρίζει το Βίτσι από τον Βαρνούντα και στα δυτικά του βουνού ο Λαδοπόταμος δημιουργεί την πεδιάδα των Κορεστείων. Στα ανατολικά το βουνό καταλήγει στη πεδιάδα της Φλώρινας και την ημιορεινή κοιλάδα του Λεχόβου και στα νότια, ανάμεσα στα πολλά ορεινά περάσματα, το Βίτσι συνδέεται με το όρος Μουρίκι.
Η ευρύτερη έκταση του βουνού φτάνει τα 280 τ.χλμ., ενώ τα ψηλότερα σημεία απλώνονται σε μια έκταση 35 τ.χλμ. Η ψηλότερη κορυφή του βουνού, το ομώνυμο Βίτσι, φτάνει τα 2.128 μέτρα, ενώ άλλες γνωστές κορυφές είναι η Βίγλα (1.932 μέτρα), η Σικαβίτσα (1.863 μ.), το Πλατύ (1.759 μέτρα) και η Τσούκα (1.679 μέτρα).
Στο ανατολικό και βόρειο Βίτσι, στις δασωμένες με πυκνά δάση οξιάς πλαγιές του, στον Πολυπόταμο, στη Δροσοπηγή, στην Υδρούσα, στην Ατραπό, συναντά κανείς πολλά ρέματα και ποτάμια που κατεβαίνουν προς τα ανατολικά και συμβάλλουν στη δημιουργία των λιμνών της Φλώρινας. Τα νερά καταλήγουν αρχικά στη λίμνη Ζάζαρη και από εκεί μέσω καναλιών συνεχίζουν διαδοχικά προς την Χειμαδίτιδα, την λίμνη Πετρών και την Βεγορίτιδα, ενώ από τα δυτικά τα νερά του βουνού συμβάλλουν στην λίμνη Ορεστιάδα, τη λίμνη της Καστοριάς.
Στο Βίτσι σημειώθηκαν ορισμένες από τις πιο σφοδρές μάχες που σημάδεψαν το τέλος του Ελληνικού Εμφυλίου κατά τον Αύγουστο του 1949. Οι πολεμικές συρράξεις μάλιστα προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στα δάση του βουνού, τα οποία μόλις τις τελευταίες δεκαετίες δείχνουν να επανέρχονται. Στο Βίτσι κυριαρχούν τα πυκνά και σχεδόν αδιαπέραστα δάση οξιάς, ενώ εμφανίζονται αρκετές συστάδες από μακεδονίτικα έλατα και μαυρόπευκα. Στις χαμηλότερες περιοχές αναπτύσσονται δάση δρυός και άλλων φυλλοβόλων. Στα ρέματα της περιοχής δημιουργούνται παραποτάμια δάση από σκλήθρα, ιτιές, γαύρους, φτελιές και σφενδάμια. Τα ποτάμια δημιουργούν πολλά φυσικά λιβάδια, ενώ μετά το δασοόριο απλώνονται υποαλπικά χορτολίβαδα.
Η ψηλότερη κορυφή του βουνού αποτέλεσε τον στόχο της διήμερης εξόρμησης του συλλόγου μας το περασμένο Σαββατοκύριακο. Με αφετηρία το χωριό Τριανταφυλλιά, λίγο έξω από την Φλώρινα, ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο με δυτική κατεύθυνση μέχρι τη βάση της κορυφή Κούλα, αφού το μονοπάτι Ε6 έχει ένα μόνο σημάδι στην αρχή του και τίποτε άλλο. Και επειδή μιλάμε για έναν δαίδαλο χωματόδρομων στις χωμάτινες ράχες του βουνού, ας αναφέρουμε ότι αγνοούμε όλες τις αριστερές διακλαδώσεις, παραμένοντας πάντα στον κεντρικό δρόμο.
Βγαίνοντας στη ράχη, αριστερά στο βάθος έχουμε την κορυφή που χαρακτηρίζεται από τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις και το ραντάρ και δεν είναι προσβάσιμη. Μέχρι εκεί μπορούμε να ακολουθήσουμε χωματόδρομο, αλλά βέβαια προτιμάμε να περάσουμε μέσα από το πυκνό δάσος της οξιάς για να βγούμε μετά από μια περίπου ώρα στη βάση της κορυφής. Εκεί συναντάμε τον άνεμο. Νότιος άνεμος που μαίνεται σκεπάζοντας τις φωνές μας.
Κατευθυνόμαστε λίγο αριστερότερα από την κορυφή, όπου υπάρχει κολωνάκι αναζητώντας καταφύγιο από τον άνεμο που απειλεί να μας γκρεμίσει. Τι πιο φυσικό από το να τρυπώσουμε στα πολυάριθμα αμπριά – κατάλοιπα του εμφυλίου για μια σύντομη ξεκούραση πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Πηγή πληροφοριών
https://www.naturagraeca.com
Την Κυριακή 4/10, μια άλλη ομάδα μελών ανέβηκε στο Μαυροπούλι (υψ. 1721 μ.) πάνω από τα Στουρναρέικα, συμπληρώνοντας ένα Σαββατοκύριακο έντονης δραστηριότητας για τον σύλλογό μας.
