---

Προσπαθώντας να δώσουμε νέο ενδιαφέρον σε προορισμούς που πολλές φορές έχουμε επισκεφτεί, δοκιμάζουμε συχνά εναλλακτικούς τρόπους προσβασης ή συνδυασμούς διαδρομών. ‘Ετσι και την περασμένη Κυριακή, την πρώτη του Νοέμβρη, μια τυπικά φθινοπωρινή μέρα.

Ομίχλες χαμηλά στον κάμπο και οι κορυφές νησιά που κολυμπούν σε θάλασσα νεφών. Από το διάσελο του Τυμπάνου με πορεία προς την Καραβούλα. Τη βορειότερη κορυφή των Αγράφων που αποτελεί και σύνορο των νομών Τρικάλων και Καρδίτσας.

Στην πορεία μας ανταμώνουμε τον άνεμο, μόνιμο θαμώνα της περιοχής. Τον διεκδικούν οι ανεμογεννήτριες που σχεδιάζεται να εποικίσουν τις κορυφογραμμές. Εμείς ως λιγότερο ανθεκτικοί προτιμάμε να αποφύγουμε τις θωπείες του και κατεβαίνουμε χαμηλότερα.Κάτω από τη μύτη του βαδίζουμε ως τη βάση της κορυφής.

Εδώ δεν μπορούμε πλέον να κρυφτούμε, παρά να αποφυγουμε την κορυφή (που δεν ήταν εξάλλου στο πρόγραμμά μας) και να κινηθούμε χαμηλότερα, κάτω από το στεφάνι της και στην ανατολική προέκτασή της με όνομα Καραμήτσου.

Είμαστε πάνω από τη χαράδρα του Πάμισου, σε άγριο τοπίο, καθαρά Αγραφιώτικο. Στο χείλος των γκρεμών ελλίσσεται μονοπάτι αχνό σε φοβερό χαλιά, αόρατο από μακριά. Που το ανακάλυψε ο αρχηγός και πως το διάλεξε, αυτός το ξέρει. Με κόπο είναι αλήθεια το διαβήκαμε και φτάσαμε στην κορυφογραμμή.

Ανάμεσα στην κοιλάδα του Ροπωτού και της Βατσουνιάς, η ράχη κατεβαίνει με κατεύθυνση βορειοανατολική. Αρχικά σε πέτρες και χορτάρια και μετά σε δάση -έλατα και στη συνέχεια καστανιές. Υπέροχα δέντρα στην ομορφότερη στιγμή του κύκλου της ζωής τους. Οι καρποί άνοιξαν ρίχνοντας στο έδαφος το περιεχόμενό τους- τροφή για την πανίδα της περιοχής και ιδιαίτερα για τα αγριογούρουνα που εδώ πρέπει να κάνουν πάρτι όπως φαίνεται από το ανασκαμμένο χώμα.

Οι ποικίλλες αποχρώσεις του κίτρινου και του καφέ στα συστρεφόμενα κλαδιά δέντρων αιωνόβιων, μια σπάνια αισθητικη απόλαυση. Ακολουθούν τα ξέφωτα με φτέρες σκουροκάστανες, ένα βήμα πριν από το τέλος τους. Έπονται οι βελανιδιές.
Εκτεταμένα δάση, συχνά μαζι με καστανιές και ποικιλλία φυλλοβόλων.

Επτά ώρες βαδίσαμε μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της Βατσουνιάς, το τέρμα της πορείας μας. Προχωρημένο απόγευμα, με τον ήλιο να έχει ήδη γύρει πίσω από το βουνό.