Όταν οι πραγματικοί παραγωγοί έμειναν στην ανέχεια, επιτήδειοι μοιράστηκαν τις επιδοτήσεις του πρωτογενούς τομέα
Εκατομμύρια ευρώ, χρήματα που προορίζονταν για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, βρέθηκαν ξαφνικά σε χέρια άσχετων. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τις “τρύπες” του συστήματος, πλαστογράφησαν δικαιολογητικά, δήλωσαν βοσκοτόπια και παραγωγές που δεν υπήρχαν ποτέ. Και τα λεφτά της Ευρώπης, που προορίζονταν για να στηρίξουν τον ιδρώτα και τον κόπο των βιοπαλαιστών, εξαφανίστηκαν σε τσέπες τρίτων.
Την ίδια στιγμή, ο αληθινός αγρότης έμενε να παλεύει με χρέη, με καύσιμα που δεν μπορούσε να πληρώσει, με ζωοτροφές που ακριβαίνουν, με αποζημιώσεις που αργούν και με το κόστος παραγωγής να τον πνίγει. Η καθημερινότητά του γίνεται όλο και πιο δύσκολη, ενώ τα δελτία και οι ανακοινώσεις μιλούν για “μεταρρυθμίσεις” και “καθαρές διαδικασίες”.
Αυτό δεν είναι απλώς αδικία. Είναι κοινωνικό έγκλημα. Γιατί όταν τα λεφτά του κάμπου γίνονται εύκολο χρήμα για επιτήδειους, δεν χάνεται μόνο το εισόδημα του βιοπαλαιστή — χάνεται το μέλλον της περιοχής. Τα χωριά αδειάζουν, η νεολαία φεύγει, η φτώχεια απλώνεται αργά σαν πέπλο πάνω από την ύπαιθρο.
Κι ενώ τα προβλήματα μεγαλώνουν, οι υπεύθυνοι κρύβονται πίσω από φωτογραφίες, ανακοινώσεις και μεγάλες κουβέντες. Η ουσία όμως είναι μία: τα λεφτά των αγροτών τα έκλεψαν, τα λεφτά της υπαίθρου δεν έγιναν παραγωγή αλλά πλιάτσικο. Και ο κάμπος το πληρώνει κάθε μέρα, με ανασφάλεια, αβεβαιότητα και οργή.
Αν κάτι πρέπει να γίνει μάθημα από αυτό το σκάνδαλο, είναι ένα: Οι άνθρωποι της γης δεν αντέχουν άλλους σωτήρες και μαριονέτες. Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τους αδιάφορους, να διώξουμε όσους βλέπουν τον αγροτικό κόσμο σαν κουμπαρά. Μόνο αν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι απαιτήσουν άξιους να τους εκπροσωπούν, υπάρχει ελπίδα για τον τόπο και το αύριο των παιδιών τους. Αλλιώς, η ύπαιθρος θα συνεχίσει να αργοπεθαίνει – κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ήττα.
Author: Χριστίνα Αλεξίου
