Από το Σύλλογο Ιεροψαλτών Τρικάλων
Τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τις μεγάλες και τρομακτικές διαστάσεις που έχει λάβει παγκοσμίως το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών.
Παρά τις διακηρύξεις ,τις εκθέσεις, τις διαπιστώσεις, τα μέτρα και τις νομοθετικές ρυθμίσεις, η βία που ασκείται στο οικογενειακό περιβάλλον παραμένει άλυτο πρόβλημα σε πολλά κράτη του κόσμου.
Μία στις πέντε γυναίκες σ’ ολόκληρο τον κόσμο πέφτει θύμα κάποιας μορφής κακοποίησης, όπως καταγγέλλει σε έκθεση της, η Διεθνής Αμνηστία.
Βασανιστήρια, σεξουαλική κακοποίηση, ξυλοδαρμοί και διακρίσεις εις βάρος γυναικών αποτελούν ρουτίνα κάθε λεπτό, σε κάθε γωνιά του πλανήτη και οδηγούν σε σοβαρές επιπτώσεις ,όσον αφορά στην φυσική και συναισθηματική υγεία γυναικών και παιδιών.
Οι αστυνομικές αρχές ερευνούν και καταγράφουν καταγγελίες γυναικών που κακοποιούνται καθημερινά και των οποίων οι υποθέσεις εάν καταλήξουν ενώπιον του δικαστηρίου προσκρούουν συνήθως σε διακρίσεις και προκαταλήψεις των δικαστών.
Οι οργανώσεις για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επισημαίνουν ότι η πιο συνήθης μορφή βίας κατά των γυναικών είναι η ενδοοικογενειακή, που κάνει για εκατομμύρια γυναίκες την λέξη «σπίτι», να ισοδυναμεί με τον τρόμο.
Η έλλειψη προστασίας του γυναικείου πληθυσμού είναι μεγάλη.
Η εξώθηση χιλιάδων γυναικών από την Ασία και κυρίως από τα κράτη του πρώην Ανατολικού μπλόκ σε κυκλώματα πορνείας είναι συνήθως ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Η γυναίκα «εμπόρευμα», οδηγείται στα μονοπάτια της σεξουαλικής εκμετάλλευσης με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής.
Ο καταναγκαστικός γάμος στον οποίο εξωθούνται εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια, η πρώιμη είσοδος των κοριτσιών στην σεξουαλική ζωή στις χώρες της Αφρικής είναι συχνότατα απόρροια της έλλειψης εκπαίδευσης, της φτώχειας των πολιτισμικών συνηθειών και της ελλιπούς πληροφόρησης.
Η βία, βέβαια, κατά των γυναικών δεν είναι μόνο σωματική, διότι κάθε προσβολή και ύβρις καταρακώνει και την ψυχική υγεία.
Η επιβολή ελέγχου, κοινωνικής απομόνωσης, στέρησης της ελευθερίας, η οικονομική ανασφάλεια, η υπονόμευση της αξιοπρέπειας ,η κάθε είδους απειλή για την ίδια τους την ζωή είναι φαινόμενα που αποτελούν καθημερινό εφιάλτη για τις γυναίκες.
Ο Χριστός όχι μόνο διακηρύττει την ισότητα όλων των ανθρώπων, αλλά με τη στάση του και τη διδασκαλία του εξυψώνει ξανά τη γυναίκα. Χαρακτηριστικά τονίζει το άδικο του Νόμου του Μωυσή ως προς τη γυναίκα, σημειώνοντας: «λόγω της σκληροκαρδίας ημών, επέτρεψε ημίν (ο Μωυσής) απολύσαι τα γυναίκας ημών».
Η εκτίμηση που δείχνει η ΚΔ στη γυναίκα γίνεται φανερή μέσα από την τιμή που αποδίδεται από τους Πατέρες στην Παναγία μας.
Την ονομάζουν νέα Εύα, που μέσω της υπακοής της κατόρθωσε να γίνει η γέφυρα μέσω της οποίας το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο θείος Λόγος ενανθρωπίστηκε, για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τα δεσμά του θανάτου.
Ο Χριστός δε δίστασε να συναναστραφεί πόρνες, να συνομιλήσει με τη Σαμαρείτιδα, να συγχωρέσει τη μοιχαλίδα.
Η στάση του αυτή έδειξε με άμεσο και έμμεσο τρόπο πως θεωρούσε ισότιμη τη γυναίκα με τον άνδρα.
Επιπλέον ανάμεσα στον ευρύ κύκλο των μαθητών του δεν υπήρχαν μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες. Τέλος, ο Χριστός ως αναστημένος φανερώθηκε πρώτα στις μυροφόρες γυναίκες και όχι στους μαθητές του.
Η πρώτη Μυροφόρα είναι η Μαρία η Μαγδαληνή από την οποία ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Και για αυτή την ευεργεσία τον ακολουθούσε. Μετά την ανάληψη του Χριστού πήγε στη Ρώμη στον αυτοκράτορα Τιβέριο και θεράπευσε το μάτι του.
Επίσης κατήγγειλε στον Τιβέριο τον Πιλάτο και τους αρχιερείς για την άδικη σταύρωση του Χριστού κι αυτός τους θανάτωσε.
Η Μαρία η Μαγδαληνή πέθανε στην Έφεσο όπου την έθαψε ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Αργότερα ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός, πήρε τα λείψανά της στην Κωνσταντινούπολη. Δεύτερη ήταν η Σαλώμη κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον μικρό Ζεβεδαίο.
Τρίτη μυροφόρος ήταν η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στο σπίτι του βασιλιά Ηρώδη.
Τέταρτη η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου η οποία προηγουμένως είχε αλείψει τον Χριστό με το μύρο όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Πέμπτη ήταν η αδερφή της η Μάρθα η οποία υπηρετούσε τον Χριστό με πολύ προθυμία από την αρχή.
Έκτη είναι η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά.
Αυτή τη Μαρία, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ονομάζει «αδελφή της Θεοτόκου».
Ο Ιωακείμ, ο πατέρας της Παναγίας είχε ένα αδελφό και όταν εκείνος πέθανε χωρίς να έχει παιδί, πήρε την γυναίκα του ως σύζυγο του σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο.
Με αυτήν απέκτησε ένα παιδί, τη Μαρία.
Έβδομη Μυροφόρος ήταν η Σωσσάννα. Υπήρχαν κι άλλες Μυροφόρες που βοηθούσαν τις παραπάνω, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά τα ονόματα τους δεν αναφέρονται από τους Ευαγγελιστέ.
Μέσα από τις μυροφόρες φαίνεται ξεκάθαρα μια ενδιαφέρουσα εκκλησιολογική ερμηνεία της διακονίας των γυναικών στο έργο και την αποστολή του αναστημένου Χριστού.
Οι γυναίκες δεν παραγκωνίζονται αλλά ούτε μένουν στο περιθώριο των γεγονότων, αντίθετα η συμμετοχή τους στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι έντονη.
Αθανάσιος Γ. Δημητρίου
Πρόεδρος Ιεροψαλτών Ν. Τρικάλων
