Τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω. Όσοι χάθηκαν στο μοιραίο τρένο του δυστυχήματος στα Τέμπη, δεν θα ξαναδώσουν φως στη ζωή των αγαπημένων τους. Το τριήμερο πένθος που κήρυξε η κυβέρνηση, είναι απλά ένα τυπικό ίσως κι ένα τίποτα, μιας και το πένθος που βιώνουν οι οικογένειες των θυμάτων, και μαζί τους όλη η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από εντολή και τυπικότητες.
Κοιτώντας όμως τη σημαία έξω από το Σιδηροδρομικό Σταθμό Τρικάλων, πολλοί αναρωτήθηκαν αν συναισθάνονται έστω και το ελάχιστο όσοι επικηρύσσουν τα εθνικά πένθη κατόπιν εορτής. Ούτε καν αυτό το ελάχιστο της μεσίστιας σημαίας δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν, στον χώρο μάλιστα από όπου ξεκίνησαν το μοιραίο ταξίδι για τη Θεσσαλονίκη πάνω από 10 Τρικαλινοί.
Και ποιος θα πει κανείς θα την κατεβάσει; Ο ΟΣΕ είναι ένα φάντασμα στην περιοχή, στα εκδοτήρια εργολάβος, η εταιρεία δεν ήξερε καν πόσους επιβάτες μεταφέρει…
Στον αντίποδα αυτής της αδιαφορίας οι χιλιάδες συμπολίτες μας, που συμμετείχαν χθες στην σιωπηρή πορεία μαζί με τους φοιτητές της πόλης μας, μαζί με τα παιδιά τους για όλα τα παιδιά που έφυγαν για πάντα.
