Στον Ασπροπόταμο η ζωή γύρισε 100 χρόνια πίσω

Συγκλονίζουν όσα μοιράστηκε στο Trikalanews.gr η αποκλεισμένη κτηνοτρόφος Τζένη Νταμάτη

Η εικόνα της καταστροφής που έχουμε για τον νομό Τρικάλων μετά την κακοκαιρία Daniel είναι μια ατελείωτη λίμνη με βυθισμένα σπίτια και δρόμους. Ζήσαμε κάτι πραγματικά τρομακτικό και θλιβερό για όλους. Όμως αν στρέψουμε το βλέμμα μας προς τον Ασπροπόταμο, το μέγεθος της καταστροφής γίνεται πραγματικά ασύλληπτο.

Η Τζένη Νταμάτη, από τον ομώνυμο συνοικισμό στην καρδιά του Ασπροποτάμου, είναι κτηνοτρόφος και ζει μόνιμα εκεί μαζί με τους γονείς της Γιώργο και Μαρία Νταμάτη. Το Trikalanews.gr μίλησε μαζί της για το χρονικό της κακοκαιρίας αλλά και την αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλουν ακόμη για απλές καθημερινές δραστηριότητες, ώστε να μείνουν οι ίδιοι ασφαλείς αλλά και τα ζώα τους.

Το πρωί της Τετάρτης η κατάσταση έχει αρχίσει να δείχνει τα όσα θα ακολουθήσουν 

Όπως είπε στο Trikalanews.gr, ο χρόνος όχι απλά σταμάτησε αλλά γύρισε πίσω 100 χρόνια. Δρόμοι και γέφυρες που άλλοτε εξυπηρετούσαν τη μετακίνηση, έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Στη θέση τους υπάρχουν ποτάμια – χείμαρροι που μοιάζουν να ξεπήδησαν μέσα από ιστορίες που κάποτε άκουγαν ως παιδιά από τους μεγαλύτερους των χωριών.

Δεν χρειάζεται απλά να ξαναγίνουν, αλλά να χαραχτούν από την αρχή μιας και δεν υπάρχει κάτι να τους θυμίζει.

Όπως  και δεν υπάρχει κάτι να θυμίζει ότι λίγο πιο πέρα από το δικό της σπίτι υπήρχε το σπίτι του ξαδέρφου της…. Το ποτάμι έκανε το μεγάλο πέρασμά του παίρνοντάς το μαζί του. Έτσι απλά… Ο ίδιος έμεινε ευτυχώς ζωντανός, έχοντας γλυτώσει μια σακούλα με τα ελάχιστα της διαβίωσής του, χωρίς καν την ταυτότητά του.

Πέμπτη πρωί δεν υπάρχει το σπίτι ούτε τα μηχανήματα, ζωοτροφές, πλημμυρυσμενοι σταβλοι με άχυρα που πρέπει να εξοφληθούν…

Το χρονικό της καταστροφής

Η φωνή της είναι σταθερή και τόσο περιγραφική σαν να μιλάει για μια περιπέτεια που μόλις είδε στον κινηματογράφο. Και όμως, η Τζένη Νταμάτη μαζί με τους γονείς της, τον ξάδερφό της κι έναν ιερέα από τον Βόλο που έτυχε να φιλοξενείται εκείνες τις μέρες στο βουνό, έζησαν στιγμές που θα μείνουν για πάντα γραμμένες στην ιστορία του τόπου τους.

Η βροχή στην αρχή ήταν δυνατή μεν αλλά δεν προμήνυε για όσα θα ακολουθούσαν Τα ζώα τακτοποιήθηκαν ωστόσο σε ασφαλές σημείο και ο κόσμος ανέμενε έχοντας κατά νου τις προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων. Ο δε φιλοξενούμενος ιερέας βλέποντας ο άνθρωπος όσα είχαν συμβεί στη Μαγνησία, έλεγε πως άφησε πίσω του τον εφιάλτη. Που να ήξερε ότι θα ζούσε τον χειρότερο.

Μια θάλασσα το ποτάμι κάτω από το σπίτι…

Με τις ώρες το ποτάμι άρχισε να γίνεται ορμητικό και να πλησιάζει. Το σπίτι του ξαδέρφου της ήταν το πρώτο θύμα. Ο ίδιος μάζεψε τα πράγματα από την πλημμυρισμένη ορεινή του στέγη όσα πρόλαβε και πήγε μαζί τους. Μπήκε από ένα μικρό παραθυράκι στο πλαινό του σπιτιού αφού ήταν απροσπέλαστο αλλιώς. Πέντε άτομα συγκεντρωμένα με αναμμένο το καντήλι… μιας και το ρεύμα κόπηκε.

«Δεν μιλούσαμε καν. Ακούγαμε τα ορμητικά νερά να πλησιάζουν. Μυρίζαμε το ποτάμι μέσα στο σπίτι…» λέει η Τζένη Νταμάτη στο Trikalanews.gr.

Η επόμενη μέρα σε έναν αγνώριστο πια τόπο

Την επόμενη μέρα όλα είχαν αλλάξει. Το σπίτι του ξαδέρφου ξεθεμελιώθηκε και ο ποταμός το εξαφάνισε για πάντα. Οι δρόμοι πουθενά, λες και η περιοχή δεν υπήρχε ποτέ στον οδικό χάρτη. Το ποτάμι ένας υδάτινος δρόμος που κανείς δεν μπορούσε να περάσει. Τα νερά παρέσερναν τα πάντα. Μπροστά από τα μάτια τους περνούσαν κορμοί, δέντρα, γιγάντια μηχανήματα.

Περιμένοντας φάρμακα και ψωμί… Οι δρόμοι εξαφανισμένοι

Πρώτο μέλημα με το που κόπασαν λίγο όλα αυτά ήταν να βρεθεί επαφή με τον κόσμο πέρα από αυτό το χάος. Ο δρόμος που τους συνέδεε με την άλλη πλευρά τώρα ήτα πέντε μέτρα γκρεμός.

Άνθρωποι συνηθισμένοι που μεγάλωσαν στην αγκαλιά του βουνού όμως κατάφεραν το ακατόρθωτο. Κορμοί έγιναν γέφυρες μπήκαν σύρματα για να γίνουν σταθερά τα βήματα, το νερό εντοπίστηκε από μια διαλυμένη παροχή, ενώ από την άλλη πλευρά άρχισαν οι πρώτες επιχειρήσεις να φτάσει βοήθεια και να ανοιχτεί  δίαυλος επικοινωνίας.

Από το φως του επίγειου παραδείσου….Στο φως του κεριού μέσα σε έναν τόπο που άλλαξαν όλα 

Μετά από μερικές μέρες έφτασε και η γεννήτρια. Η μεταφορά της πάνω από το ποτάμι χρειάστηκε φαντασία και όλα τα μέσα δημιουργικότητας. Έφτασε μέχρι εκεί σχεδόν στα χέρια.

Έτσι, και για λόγους οικονομίας, λειτουργεί δύο ώρες μέσα στη μέρα. Για το φαγητό μόνο ψωμί ζητήθηκε αρχικά και αυτό μέχρι να επισκευαστεί η γάστρα.

Ο αποχωρισμός…

Αφού τακτοποιήθηκαν στα νέα δεδομένα έφτασε η στιγμή που ο ξάδερφος της Τζένης Νταμάτη έπρεπε να φύγει. Είχε προηγηθεί και ο ιερέας βέβαια. Το πέρασμα του κορμού ενώ στην άλλη άκρη περίμενε ο θείος του και πατέρας της Τζένης, Γιώργος ήταν η πιο συγκινητική εικόνα που έχουμε δει….Αποχαιρετά με μια αγκαλιά τον παράδεισο που μεγάλωσε αφήνοντάς τον πίσω του αγριεμένο, αλλαγμένο …ίσως για πάντα.

Το γεφύρι – ένας κορμός πια – είναι ο δρόμος του αποχωρισμού

Ο Γιώργος Νταμάτης, τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του, είναι η ψυχή του Ασπροποτάμου. Μόνιμοι κάτοικοι και τον χειμώνα, ο κύριος Γιώργος άνοιγε τους δρόμους, και η οικογένεια ήταν εκεί για όσους χρειαζόταν οτιδήποτε. Για αυτό τον λόγο εξάλλου και ο συγχωριανός Γιώργος Μπαρμπαρούσης, όλες αυτές τις ημέρες έφτανε με τα πόδια για να δει μην τυχόν χρειάζονται κάτι.

Ακόμη και σήμερα βέβαια το μεγαλείο της ανθρωπιάς τους συγκινεί. Χαρακτηριστική ήταν η παρότρυνση της Τζένης ….να στηρίξουμε τους πληγέντες του κάμπου.

Η γέφυρα…για να περάσει το ποτάμι η Τζένη Νταμάτη

Η γέφυρα…για να περάσει το ποτάμι η Τζένη Νταμάτη

Μέσα στον χαμό που ζούνε, οι άνθρωποι του βουνού συμπονούν τους ανθρώπους του κάμπου. Και μόνο αυτό είναι μια ελπίδα.

Το ζητούμενο βέβαια είναι αυτός ο τόπος να μη ξεχαστεί, να μην αποδεχτούμε τον χαμό του και να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας να μείνει ζωντανός. Το χρωστάμε εξάλλου στους συμπολίτες μας που μένουν εκεί ακόμη και σήμερα.

Φρουροί της ορεινής μας πατρίδας…