Γράφει η Χαρμπέα Ιωάννα (κοινωνιολόγος/συγγραφέας)
Και η μοναξιά έγινε πραγματικότητα…
Και η ζωή μας έγινε λιτή…
Και το αύριο σκοτεινό…
Το σήμερα ατελείωτο…
Το πριν ένα όνειρο..
Και τώρα; Αναρωτιέσαι
Τώρα… Το σήμερα αγαπητέ φίλε είναι το χθες που γλεντούσες αδιαφορώντας για τα σημάδια.. Η φύση εκδικείται.. Επίσης η απληστία δε μένει ατιμώρητη.. Τα ήθελες όλα άνθρωπε και ξέχασες πως είσαι χώμα με φύσημα πνοής! Τα ήθελες όλα άνθρωπε και πούλησες την ψυχή σου γι αυτό..
Τώρα λες δεν έχεις κουράγιο άλλο αυτόν τον κόσμο.. Τον έγκλειστο… Καταβρόχθισες με λαιμαργία τα πάντα.. Την ψυχή σου όμως δεν τη γέμισες…
Την σκότωσες στο βωμό της απόλαυσης και του κέρδους.. Τώρα ψάχνεις να τη βρεις.. Πως να ζήσεις χωρίς ψυχή σε ένα κόσμο που καταρρέει; Τελικά όλοι είμαστε ίσοι μπροστά σε δύο πράγματα στο θάνατο και στη φτώχεια..
Η υγεία και η ευτυχία δεν εξαγοράζονται άνθρωπε… Άψυχο ον κουρασμένο πλέον από την αλλαγή του τρόπου ζωής γυρνάς από δωμάτιο σε δωμάτιο και ψάχνεις τη χαρά…
Δε θα τη βρεις μην ψάχνεις.. Η χαρά δεν κλείνεται σε λίγα τετραγωνικά.. Η χαρά είναι αλλού.. Η χαρά είναι μέσα στην ψυχή σου που απαρνήθηκες χρόνια τώρα.. Τώρα λοιπόν τι ζητάς; Τι εξοργίζεσαι και τι ψάχνεις;
Όλα κάποτε παίρνουν το δρόμο της δικαίωσης μόνο που στο δρόμο αυτό θα καταστραφούν και όσοι δεν έφταιξαν.. Υπάρχει γυρισμός; Υπάρχει μετάνοια; Τι έχει αξία τελικά εκτός από την υγεία μας και τη ζωή μας; Τίποτα.. Ακόμα όμως δεν το καταλαβαίνεις…
Συνεπώς δεν υπάρχει σωτηρία ή υπάρχει; Αλλαγή τρόπου ζωής έστω και τώρα!
