Στην Κεντρική Πίνδο, στα ακραία όρια του νομοί μας με την Ήπειρο, στο Χαλίκι του Ασπροποτάμου, η νεόκοπη ”ανάπτυξη” που επιχειρεί να καλυφθεί πίσω από μάλλον παραπλανητικούς επιθετικούς προσδιορισμούς όπως αειφόρος, εναλλακτική, βιώσιμη κτλ εμφανίστηκε με το πρόσωπο Κρητικού [!!!] επιχειρηματία ο οποίος σχεδιάζει την εγκατάσταση υδροηλεκτρικού εργοστάσιου στις απαρχές του Ασπροποτάμου, στις πηγές του, στο ρέμα Καπραρία, μέσα στα έλατα, σε ένα πλάτωμα-τόπο βοσκής, ποτίσματος και περάσματος των κοπαδιών, που σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν, αιώνες τώρα, να στολίζουν τις πλαγιές και τα οροπέδια του χωριού.
Το εγχείρημα αυτό έχει προκαλέσει την ανήσυχη αντίδραση των κάτοικων, οι οποίοι περίπου δέκα ημέρες πριν, αιφνιδιασμένοι, διαπίστωσαν φορτηγά να διέρχονται το χωριό με κατεύθυνση τη θέση ”Γκοτζέλο” προκειμένου να αρχίσουν εργασίες.!!! Από την αντίδραση τους και την επέμβαση του Α.Τ. Καλαμπάκας διαπιστώθηκε ότι τα οχήματα δεν είχαν άδεια κυκλοφορίας, ασφαλιστήρια συμβόλαια, δηλ. στοιχεία αυτονόητα και δεδομένα για οποιονδήποτε, που η έλλειψη τους μπορεί να αποτελέσει ένδειξη ως προς τη σοβαρότητα της επένδυσης. Επίσης, δεν υπήρχε άδεια για την εκτέλεση εργασιών σε δασική έκταση, ούτε οι οικοδομικές άδειες που απαιτούνται. Οι απορίες που δημιουργούνται είναι πολλές και εύλογες:
- Ποια είναι η θέση του δασαρχείου ως προς το ζήτημα αυτό?
- Πότε χρονολογούνται οι ενέργειες του εκ Κρήτης ορμώμενοι επιχειρηματία προς τους φορείς της περιοχής.?
- Δεδομένου ότι ο δήμαρχος Καλαμπάκας έχει εκφράσει προφορικά την αντίθεση του και τη συμπαράσταση του στους κάτοικους, ποια ήταν κατά το προηγούμενο διάστημα η θέση του δήμου και των υπηρεσιών του;
Απλή επιτόπια θεώρηση της περιοχής αποκαλύπτει ότι το σχεδιαζόμενο έργο είναι παράλογο. Και είναι παράλογο από κάθε πλευρά. Εκείνη της καταστροφής της φύσης είναι πρόδηλη. Οικοδομήματα λαμαρίνας σε πετρόκτιστο οικισμό,κατά το μεγαλύτερο μέρος του και χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακό, στους πρόποδες του Λάκμου και σε οπτική επαφή με την κορυφή του, το Περιστέρι, αποτελεί προσβολή όχι μόνο της στοιχειώδους αισθητικής άλλα της ίδιας της Δημιουργίας. Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη. Και το χειρότερο, δίχως όφελος.
Σαν μια εκδήλωση εχθρότητας προς τη φύση, σε εποχές που η ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων έχει γίνει ανάγκη επιτακτική δίχως να επιτρέπει αναβολή, εμφανίζεται κάποιος από το πουθενά για να παραγάγει ηλεκτρική ενέργεια από ένα ελατόσκεπο ρέμα, μειωμένης ροής και ποσότητας νερού, στις απαρχές των πηγών του Αχελώου και μέσα στο νόμιμα οριοθετημένο και νομικά προστατευμένο Εθνικό Πάρκο Αράχθου – Περιστερίου – Τζουμέρκων. Η χρησιμότητα είναι μηδενική. Για αυτό δεν τίθεται θέμα στάθμισης ζημιάς – οφέλους. Ακόμα όμως και εάν ετίθετο τέτοιο θέμα, η υπεροχή της ανάγκης να διαφυλαχθεί ατόφιο το φυσικό περιβάλλον και οι προαιώνιες ανθρώπινες δραστηρίοτητες σε αυτό δεν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί. Ανάγκη πάσα οι υπηρεσίες και οι θεσμικοί φορείς του νομού και της Περιφέρειας να προστατεύσουν τη φύση και να σταθούν αρωγοί στους κατοίκους.
Εδώ ας γίνει μια διευκρίνηση. Η αγάπη για τη φύση και αυτό που αποκαλείται οικολογία συχνά υποβιβάζεται από το ενδιαφέρον, ενδεχομένως, ανθρώπων που ζουν τη φύση ως εκδρομείς των αργιών. Εδώ δεν πρόκειται για αυτό αλλά για την αγωνία και την αντίδραση των κατοίκων ενός παραγωγικού χωριού, ανθρώπων που ζουν από το χωριό και τη φύση του και όχι παραθεριστών η συνταξιούχων που καταφεύγουν εκεί. Πρόκειται για νέους ανθρώπους που επέλεξαν να κρατηθούν από το μαστάρι της προβατίνας ακολουθώντας τον τρόπο ζωής των προγόνων τους. Ας μην λησμονούμε ότι η νομαδική κτηνοτροφία ανήκει στην αϋλη πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης. Οι φορείς αυτής της προαιώνιας κληρονομιάς είναι εκείνοι που ανησυχούν. Για τη φύση και τη ζωή τους. Που είναι το ίδιο ακριβός πράγμα.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
