Από τον Προφήτη Ηλία ως τις διασταυρώσεις και τον Δήμο Τρικκαίων, η εγκατάλειψη του πρασίνου δεν είναι πια εικόνα – είναι καθημερινός κίνδυνος
Η πόλη που ζητά από τον πολίτη να είναι υποδειγματικός, του επιστρέφει εικόνες εγκατάλειψης. Κι αν συνεχίσουμε έτσι, θα φτάσουμε να συνηθίσουμε τόσο πολύ αυτή την κατάσταση, που αν σοβαρευτεί η Υπηρεσία Πρασίνου… θα μας κακοφανεί.
Περπατάς στον Προφήτη Ηλία για να πάρεις μια ανάσα και καταλήγεις να εύχεσαι να είχες πάρει… δόρυ. Δεν αποκλείεται από στιγμή σε στιγμή να πεταχτεί κάποιο λιοντάρι πίσω από τα χόρτα των δύο μέτρων. Κατεβαίνεις με το αυτοκίνητο από τον Περιφερειακό και σταματάς στις διασταυρώσεις στα τυφλά. Μόνο η Τροχαία Τρικάλων φαίνεται να το απολαμβάνει – επιτέλους, χόρτα δύο μέτρα ύψος, ιδανικά για να κρύβεσαι χωρίς περιπολικό.
Τοπία εγκατάλειψης
Δεν χρειάζεται ρεπορτάζ με drone. Οι εικόνες που κατέγραψε το trikalanews.gr αρκούν, δρόμοι και πεζοδρόμια καλυμμένα, διασταυρώσεις επικίνδυνες, πινακίδες αόρατες, προτομές χαμένες πίσω από βάτα. Και φυσικά, ο λόφος του Προφήτη Ηλία – ένας από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου στην πόλη – μοιάζει με παρατημένη εστία ανάφλεξης, έτοιμη να εξελιχθεί σε αστικό μέτωπο πυρκαγιάς.
Και δεν είναι μόνο τα Τρίκαλα. Η ίδια εικόνα – και χειρότερη – παρατηρείται σε ολόκληρο τον Δήμο Τρικκαίων. Εκεί πια δεν μιλάμε για αμέλεια. Μιλάμε για διαρκή εγκατάλειψη. Και για μια επαρχία που νιώθει ότι δεν υπάρχει στον χάρτη της φροντίδας.
Ένας πολίτης, παρατημένος και υπεύθυνος
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει να είναι… τέλειος.
Αν ξεχάσει να πληρώσει τα δημοτικά του τέλη, θα του έρθει ειδοποίηση. Αν χρωστά, του μπλοκάρουν λογαριασμούς. Αν καθυστερήσει το ΚΤΕΟ, θα του κόψουν πρόστιμο. Αν σταθμεύσει σε λάθος γωνία, του παίρνουν πινακίδες. Αν αφήσει μια σακούλα δίπλα από τον κάδο, θα του έρθει φωτογραφία με πρόστιμο. Και φυσικά, αν δεν κόψει τα χόρτα στην ιδιοκτησία του, πληρώνει ακριβά – κι εδώ οι Αρχές δείχνουν σπάνια πυγμή.
Αλλά όταν ο Δήμος δεν κόβει τα χόρτα στους δρόμους, κανείς δεν πληρώνει πρόστιμο. Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη. Η Υπηρεσία Πρασίνου – που οι πολίτες αναζητούν με υπομονή και μάταια – φαίνεται να έχει φύγει διακοπές χωρίς επιστροφή.
Και η πόλη; Βράζει. Στο αμάξι, στη διασταύρωση. Και πίσω απ’ τα χόρτα, βρίσκεται ένας πολίτης που βλέπει την ευθύνη να είναι πάντα μονόπλευρη.
Πολιτισμός δεν είναι μόνο συναυλίες
Το Βαρούσι δεν είναι τουριστική βιτρίνα. Είναι ιστορική μνήμη, είναι ζωή, είναι καθημερινότητα. Όταν χάνεται μέσα σε βάτα και ξερόχορτα, η εγκατάλειψη δεν είναι απλώς θέμα εικόνας. Είναι θέμα πολιτισμού.
Πολιτισμός δεν είναι μόνο να οργανώνεις συναυλίες, φεστιβάλ, εκδηλώσεις. Είναι και το να κόβεις τα χόρτα στον δρόμο, να διατηρείς προσβάσιμες τις πλατείες, να εξασφαλίζεις ότι το καλοκαίρι δεν θα φέρει φωτιά στην πόρτα του σπιτιού.
Δεν ζητούν πολλά οι πολίτες. Ζητούν τα βασικά. Και η φροντίδα για το πράσινο δεν είναι πολυτέλεια – είναι υποχρέωση. Αν την αμελήσεις, κάποια στιγμή γίνεται αόρατη. Κι όταν τα προβλήματα γίνονται αόρατα, χάνεται και η εμπιστοσύνη.
Author: Χριστίνα Αλεξίου
