Προσπάθεια μετατόπισης ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών
«Εμείς δεν πληρώνουμε τους εργολάβους, δίνουμε τα χρήματα και ο φορέας (η Περιφέρεια Θεσσαλίας) εκτελεί το έργο και πληρώνει». Με αυτή τη δήλωση, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Νίκος Παπαθανάσης, επιχειρεί να αποποιηθεί κάθε κυβερνητική ευθύνη για το «μπάζωμα» της τραγωδίας στα Τέμπη, ρίχνοντας το βάρος στον πρώην περιφερειάρχη Θεσσαλίας, Κώστα Αγοραστό.
Ο υπουργός διαβεβαιώνει ότι το Υπουργείο Οικονομικών ενέκρινε απλώς τη χρηματοδότηση, χωρίς να ελέγχει τη σκοπιμότητα του έργου. Αντίθετα, παρουσιάζει την Περιφέρεια ως αποκλειστικά υπεύθυνη, υπονοώντας ότι ο Αγοραστός είχε την απόλυτη δύναμη να αποφασίζει και να υλοποιεί το έργο χωρίς κυβερνητική εποπτεία. Όμως, είναι δυνατόν ένας περιφερειάρχης να δρα ανεξέλεγκτα, τη στιγμή που το έργο αφορούσε άμεσα την κεντρική εξουσία και υπήρξαν δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων πως η διαχείριση της κατάστασης έγινε «με εντολή του πρωθυπουργού»;
Η τακτική των εξιλαστήριων θυμάτων
Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση αναζητά εξιλαστήρια θύματα όταν τα σκάνδαλα αγγίζουν το κέντρο της εξουσίας. Η μετατόπιση ευθυνών στον Αγοραστό φαίνεται ως μια συνειδητή στρατηγική αποποίησης κυβερνητικών ευθυνών. Το ερώτημα είναι σαφές: Αν όντως η Περιφέρεια είχε την πλήρη ευθύνη, πώς δικαιολογείται η εμπλοκή κυβερνητικών παραγόντων στη διαχείριση της τραγωδίας; Γιατί κυβερνητικά στελέχη ανέλαβαν πρωτοβουλίες στο πεδίο, ενώ παράλληλα καταγγέλλεται η εξαφάνιση κρίσιμων αποδεικτικών στοιχείων;
Η αντιπολίτευση έχει ήδη ζητήσει τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, αλλά η κυβέρνηση φαίνεται να υιοθετεί μια στρατηγική «πετάγματος της μπάλας στην εξέδρα», ελπίζοντας πως η κοινή γνώμη θα αποδεχθεί τη μετατόπιση ευθυνών. Ωστόσο, η κοινωνία δεν ξεχνά και δεν πείθεται εύκολα από τέτοιες πολιτικές τακτικές.
Η αλήθεια δεν συγκαλύπτεται
Το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα της σύγχρονης Ελλάδας. Η αναζήτηση δικαιοσύνης δεν μπορεί να περιοριστεί σε επιφανειακές ευθύνες, ούτε να συγκαλυφθεί με πολιτικές μεθοδεύσεις. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τον Αγοραστό ως τον μοναδικό υπεύθυνο δεν αντέχει στη λογική: η διαχείριση των χρηματοδοτήσεων και των δημόσιων έργων ακολουθεί αυστηρές διαδικασίες και ιεραρχικές εγκρίσεις.
Η κοινωνία απαιτεί διαφάνεια και λογοδοσία από όλους τους εμπλεκόμενους, και όχι επιλεκτική στοχοποίηση για να καλυφθούν οι ανώτερες πολιτικές ευθύνες. Η κυβέρνηση μπορεί να ράβει «κουστούμια» για τους πιο αδύναμους κρίκους, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει: οι ευθύνες φτάνουν μέχρι την κορυφή.
