Πριν από ένα έτος ακριβώς, ο κ. Τσίπρας επιβεβαίωνε στο υπουργικό συμβούλιο τις φήμες που ήθελαν τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά να συζητεί εντατικά την έναρξη διαπραγμάτευσης που στηρίζεται στην αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας του ονόματος «Μακεδονία» στο νέο σύνθετο όνομα του κρατιδίου της ΠΓΔΜ.

   Το νέο ήταν σημαντικό για τους ευάριθμους οπαδούς των συμβιβαστικών λύσεων όταν πρόκειται για διενέξεις, στις οποίες πρωταγωνιστεί η βαριά Ιστορία που έχει σημαδέψει την πορεία των λαών στον ευρύτερο γεωγραφικό και πολιτισμικό χώρο, εντός του οποίου πήρε τη θέση του και το ελληνικό κράτος. Πολλοί πίστεψαν το «επιχείρημα» που τάχιστα λανσαρίστηκε από την πλευρά των κυβερνητικών, σύμφωνα με το οποίο η «ευκαιρία» ρύθμισης ήταν σπουδαία κυρίως επειδή στην κυβέρνηση των Σκοπίων βρισκόταν το πρόσωπο του κ. Ζάεφ, ευρωπαϊστή και φίλου της χώρας μας. Εμφανίστηκε, μάλιστα, πρόθυμος να αποσύρει τα μακεδονικά σύμβολα που καταχρηστικά χρησιμοποιούσε το κρατίδιο. Στην Αθήνα πολλοί αισθάνθηκαν καλύτερα: αν σταματούσαν οι φιοριτούρες του Γκρούεφσκι για τη διάδοση των αλυτρωτικών ιδεολογιών, θα ξημέρωνε μια επόμενη μέρα στον δύσκολο συμβιβασμό του Κ. Καραμανλή στο Βουκουρέστι (2008). Ας μην ξεχνάμε ότι η τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία δημιούργησε το συγκεκριμένο ομόσπονδο κρατίδιο στη βάση αυτού ακριβώς του αλυτρωτισμού. Κανείς, ιδίως όταν κυβερνά, δεν πρέπει να ξεχνά ότι τα «μακεδονίτικα» του Τίτο τα πληρώσαμε με βαρύτατες ανθρώπινες απώλειες λόγω της παράτασης του εμφυλίου πολέμου. Οσο σοφά τα ξέχασε ο μεταπολεμικός ατλαντικός καραμανλισμός, τόσο σοφότερο θα ήταν η όποια λύση να έχει συμφωνηθεί από όλες τις πολιτικές παρατάξεις της Ελλαδας.

   Η έλευση στην Αθήνα της πάντοτε καλοδεχούμενης καγκελαρίου της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ μας θυμίζει τη βιασύνη με την οποία το 1991, το μόλις τότε επανενωμένο Βερολίνο έσπευσε να «προσαρτήσει» τα «δικά» του κράτη (Κροατία και Σλοβενία), αδιαφορώντας για τα προβλήματα που προκαλούσε στην Ελλάδα το «μακεδονικό» απομεινάρι του εμφυλίου.

   Το πόσο εθνικά επιζήμια ήταν και παραμένει η απόφαση του Τσίπρα να χειρίζεται μόνος του τη βάπτιση του μεγαλομανούς κρατιδίου, χωρίς τη συναίνεση των υπολοίπων Ελλήνων πολιτικών θα διατρανωθεί αυτή την εβδομάδα. Μεταμνημονιακώς, η χώρα εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο εξουθενωμένη, απομονωμένη, διασκορπισμένη και ακυβέρνητη. Γίναμε βορά στις παλαβομάρες ανερμάτιστων δορυφόρων και τις ιμπεριαλιστικές κορώνες του διαχρονικού Ασιάτη γείτονα. Η παρά φύσιν (επικείμενη η διάλυσή της) συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου διαλύει τη χώρα.