Μακάρι να ήταν μια απλή, ή λιγότερο απλή, ιδεολογική αρθρίτιδα. Υπάρχουν τρόποι θεραπείας ή τουλάχιστον ανακούφισης των συμπτωμάτων. Η υπόθεση όμως του άρθρου 16 είναι υπαρξιακό σύμπλεγμα για την Αριστερά. Το ζητούμενο δεν είναι αν θα αντέξει το δημόσιο πανεπιστήμιο, σε περίπτωση που χαθεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο μονοπώλιό του. Το ζητούμενο είναι αν το δημόσιο πανεπιστήμιο θα μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί έτσι όπως λειτουργεί σήμερα. Ως βιομηχανία αναπαραγωγής μιας κοινωνικής συμπεριφοράς που εκβιάζει τη δημοκρατία. Και δεν εννοώ την εκπαιδευτική συμπεριφορά που εξαρτάται από τον πατριωτισμό των διδασκόντων και των φοιτητών. Εννοώ τον τρόπο με τον οποίον το πανεπιστήμιο απασχολεί την κοινωνία και παρεμβαίνει στη ζωή της, την παραγωγή εκφυλισμένων κυττάρων και της κατεστημένης αλητείας που προστατεύεται από το δημόσιο πανεπιστήμιο και λειτουργεί ως μόνιμη κοινωνική απειλή. Τις προάλλες, με αφορμή την επέτειο μιας δολοφονίας της οποίας το θύμα ανακηρύχθηκε ήρωας αγωνιστής, κατέστρεψαν και λεηλάτησαν τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Οι Γαβρόγλου του κόσμου τούτου ξέρουν πως η συντήρηση αυτών των συμμοριών που, αντί να κρύβονται σε σπηλιές, κυκλοφορούν ελεύθερα στους διαδρόμους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων θα τους βοηθήσει στους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
Πάρτε για παράδειγμα το άσυλο, τον καταστατικό χάρτη της ανομίας. Σε περίπτωση που ιδρυθούν μη κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν θα μπορέσει να σταθεί ούτε μία μέρα. Χωρίς το άσυλο η νοοτροπία που έφερε στην κυβέρνηση την Αριστερά θα καταρρεύσει, είναι λοιπόν απολύτως λογικό να θέλει να το συντηρήσει με νύχια και με δόντια. Το επαναλαμβάνω. Δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία του δημόσιου πανεπιστημίου. Ενδιαφέρονται για τη συντήρηση των δομών του, οι οποίες λειτουργούν ως μηχανισμοί αναπαραγωγής μιας νοοτροπίας που εξασφαλίζει την πολιτική τους επιβίωση. Γι’ αυτό και αρνούνται πεισματικά να το καθαρίσουν από τις συμμορίες οι οποίες, με ορμητήριο το «δημόσιο» πανεπιστήμιο, εκβιάζουν και λεηλατούν τη δημόσια ζωή. Και γι’ αυτό παθαίνουν ιδεολογική αλλεργία στην ιδέα του ανταγωνισμού. Δεν είναι κακοί άνθρωποι. Φροντίζουν και αυτοί για την επιβίωσή τους. Ετσι έμαθαν να επιβιώνουν και έτσι θα συνεχίσουν. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο χωρίς γραβάτα.
Τα επιχειρήματα υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων έχουν εξαντληθεί. Ως εκ τούτου, δεν θα τα επαναλάβω. Απλώς θα πω ότι η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ για το άρθρο 16 αποκαλύπτει και τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν την κοινωνία. Θέλει μια Ελλάδα που παλεύει μόνον για την επιβίωσή της, που σέρνεται χωρίς να περιμένει τίποτε καλύτερο από τον εαυτό της. Και στο πεδίο αυτό θα δοθεί η μάχη τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή, η οποία έχει ήδη αρχίσει.
Αφήστε το σχόλιό σας