Τά Χριστούγεννα τοῦ 1968 ἀνέβηκα στο χωριό με το φορτοεπιβατηγό αὐτοκίνητο μέσω τῆς ράχης Κυδωνιᾶς ὀκτώ ὧρες δρόμο, ἕνεκεν και πάγου, ἁλυσίδες και ἀπρόβλεπτων προβλημάτων, για να κάνουμε οἰκογενειακῶς Χριστούγεννα, κατά τα πατροπαράδοτα ἔθιμα ,στό κεφάλι μου ὅμως ἔφερνα ἕναν νεωτερισμόν , το χριστουγεννιάτικο στολισμό ἑνός ἔλατου με ἡλεκτρικά λαμπάκια και μπαλόνια πράγμα το ὁποῖον εἶχε ἔρθει ἀπο τις χῶρες τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης, ἐμεῖς στα χωριά μας δεν εἴχαμε αὐτό το ἔθιμο, ἦταν παντελῶς ἄγνωστον κυρίως στους παλιούς.
Παραμονή λοιπόν Χριστουγέννων παίρνω ἕνα πριόνι και ἕνα τσεκούρι και ἀρχίζω να ἀνεβαίνω κατά τά ἐλάτια , περνάω την Παλιόραχη, τη Βρωμόβρυση και φθάνω στην ἀρχή τοῦ δάσους, ἐντοπίζω ἕναν κοντοέλατο και τον κόβω με το πριόνι στο μέγεθος που ὑπελόγισα ὅτι ταιριάζει για την περίπτωση , τον κόβω στον ὧμο και κατεβαίνωντας διαγωνίως το χωριό κατά το μεσημέρι ἔφτασα στο σπίτι, κουρασμένος και ἐξαντλημένος τον ἄφησα κοντά στο φράχτη και μπῆκα μέσα να ξεκουραστῶ.
Ἀργότερα βγῆκα να δῶ πῶς θα στολίσω τον ἔλατο, βρίσκομαι πρό ἐκπλήξεως, εἶχαν πέσει πάνω του οἱ γίδες και τον κάνανε φλοῦδα, ὁ ἔλατος παλιά ἦταν ἡ καλύτερη τροφή για τα γίδια ὅταν εἶχες μαζέψει και κσό (γκί) το γάλα ἦταν λίγο πικρό ἀλλά νόστιμο.
Ἀκούω τη μάννα μου να μοῦ λέει, καλά που το θυμήθηκες κι ἔφερες λίγο ἔλατο τον θέλανε οἱ γίδες τώρα γέννησαν, ταχιά το γάλα θα εἶναι νόστιμο καί για σένα και τα κατσίκια, σταμάτησα και κοίταγα ἀπορημένος, ἔβλεπα το νεωτεριστικόν ἀντικείμενον ξεφλουδισμένον σκελετόν στο φράχτη, τι κοιτᾶς μοῦ λέει πάρε το τσεκούρι και φτιάξε ἕνα ὡραῖο σουβλί τώρα που εἶναι χλωρός και κρέμαστον ἀνάποδα μέχρι το Πάσχα θα στραγγίξει και θα γίνει μια ὡραῖα σούβλα για το κατσίκι που θα ψήσουμε, να ἐκεῖνος ὁ καφετούλης μέχρι το Πάσχα θα γίνει δέκα κιλά.
Ἀποσβωλομένος κοίταξα τον καφετούλη, εἶχε κάτι ὡραῖα μάτια και με κοίταζε περιπαιχτικά , ἔσκυψα το κεφάλι και μπῆκα μέσα, ἔρριξα κι ἄλλα κούτσουρα στον μπουχαρή και κάθησα να ζεσταθῶ.
Πρίν με πάρει ὁ ὕπνος σκέφτηκα το παρ’ ὀλίγον ἔργον μου, ποῦ θα εὕρισκα ἡλεκτρικόν ρεῦμα για τα λαμπιόνια; το ἡλεκτρικό ρεῦμα το βάλλαμε το 1985 ,τότε ἦρθε στο συνοικισμό με μέσον καί αἰτήσεις προς τη ΔΕΗ Κεντρικῆς Ἑλλάδος στη Λαμία, τότε ἄκουσα τον Διευθυντή τηλεφωνικῶς να προβάλλει το ἐπιχείρημα ὅτι το ρεῦμα για μᾶς εἶναι ἄχρηστον ἀφοῦ σύντομα θα γίνει το φράγμα και θα πνιγοῦμε και τοῦ ἀπήντησε ὁ πατέρας μου ἑτοιμόλογος, ἐσεῖς κύριε Διευθυντά πότε θα τελειώσετε το φράγμα; μπορεῖ να κάνετε και εἴκοσι χρόνια, ἐμεῖς μέχρι τότε δεν πρέπει να πάρουμε ρεῦμα; καλά θα δοῦμε, σε ἕνα μῆνα πήραμε ρεῦμα, ἔβαλλαν λάμπες και στους στύλους τῆς ΔΕΗ για να ἀκούσω τη μάννα μου να λέει τώρα με τις λάμπες φεγγοβολάει ὁ λόγγος και οἱ ἀλπές θα μοῦ πάρουν ὅλες τις κότες, ἀργότερα ἄκουσα και το :ἄν δεν ἤμουν ἐγώ ἀκόμα θα εἴχατε λάμπες πετρελαίου.
Τήν ἄλλη μέρα τα Χριστούγεννα ξημερώσαμε με χιόνι μέχρι το γόνα, μονάδα μετρήσεως, μέχρι το κότσι, το γόνα ,τη ζώση.
Πέρασαν χρόνια πολλά, ξεχάστηκε ὁ καφετούλης, ἀλησμόνησα και το ἔλατο και βρέθηκα να ἐργάζομαι σαν γιατρός ἐργασίας τῆς ΔΕΗ Δυτικῆς Θεσσαλίας.
Εἰς μίαν συνεδρίασιν για θέματα τα ὁποῖα ἀφοροῦσαν την ὑγείαν και ἀσφάλειαν τῶν ἐργαζομένων τῆς ΔΕΗ/ΑΕ ἐδέχθην ἀπρόκλητον και ἀκατανόητον ἐπίθεσιν ἀπο τον Διευθυντήν, αὐτόν που με μέσον βάλλαμε το ρεῦμα το 1985, στην ἐπίθεση μετέσχον με τη στάση τους ὅλοι οἱ ἐργαζόμενοι ἦταν ἀδύνατον να τους ἀντιμετωπίσω, ἡ προσβολή ἀσήκωτη, ξημέρωσα στο Νοσοκομεῖο με ὑπερτασικήν κρίσιν, ἀργότερα ἀναλογίστηκα πόσο δίκιο εἶχε ἡ μάννα μου ὅταν με παρότρυνε να φτιάξω τη σούβλα για τον ἀθῶο καφετούλη ἐκεῖνα τα Χριστούγεννα τοῦ 1985, να που οἱ καιροί ἀπαιτοῦσαν τη σούβλα και για διευθυντική χρήση.
Καλά Χριστούγεννα σε ὅλους και σε ὅλες και σε ὅλα τα παιδιά τῆς χώρας, ντόπια, προσφυγόπουλα και ἑλλήνων μεταναστῶν ὅπου γῆς.
Κουτσιμπέλας Εὐάγγελος .Τρίκαλα 23.12.2018 μ.Χ.
Αφήστε το σχόλιό σας