Καλό σου ταξίδι…
Έφυγε από αυτή τη ζωή, άφησε τη γη και πέρασε στην αιωνιότητα και στην ανάπαυση του ουρανού, η σεβαστή και πολύ αγαπητή Μαίρη Πούλιου-Παπανικολάου.
Ευπρεπής πάντοτε, ήρεμη, καλοσυνάτη, απλή, ευγενική, χαμογελαστή, ταπεινή, αλλά και συνάμα με θέληση δυνατή, μια παρουσία πράγματι αρχοντική, με ειλικρινές ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, τον κάθε συνάνθρωπο.
Κόρη δασκάλου από τα Μεγάλα Καλύβια, ακολούθησε και εκείνη το εκπαιδευτικό επάγγελμα, αλλά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, όπου εργάσθηκε με την καρδιά της. Αγαπούσε τους μαθητές της και ως καλή παιδαγωγός ενδιαφερόταν όχι μόνο για τη μάθησή τους, αλλά και για το ήθος τους, τον χαρακτήρα τους και την καλλιέργεια της ψυχής τους. Θεολόγος άριστη, με συνείδηση της αποστολής της, με υψηλά ιδανικά και πνεύμα θυσίας, μετέδιδε το φως του Ευαγγελίου που φώτιζε την ψυχή της. Δίδασκε αυτό που βίωνε. Δίδασκε με το παράδειγμά της, που είναι πιο πειστικό και αποτελεσματικό από τα λόγια, όσο όμορφα κι αν είναι, τα οποία σε εκείνη ήταν πάντα μετρημένα. Τη βοηθούσε πολύ σε αυτό και η αρετή της υπομονής, η οποία την χαρακτήριζε και η οποία είναι απαραίτητη σε κάθε μάνα, αλλά και σε όποιον διδάσκει, και μάλιστα εφήβους.
Καταξιωμένη ως καθηγήτρια ήταν για μας τους συναδέλφους η σύμβουλός μας, η βοηθός στις δυσκολίες μας, οδηγός στα πνευματικά και στα ουράνια.
Η Μαίρη Πούλιου, σύζυγος του Νίκου Παπανικολάου, μαθηματικού – Γενικού Επιθεωρητού Μέσης Εκπαιδεύσεως, απέκτησε μια άριστη οικογένεια με ήθος και καλλιέργεια πνευματική, πανεπιστημιακή μόρφωση και κυρίως ανθρωπιά. Υποδειγματική ως σύζυγος και μητέρα, έδωσε τέτοια αγωγή στα τέσσερα αγόρια της, ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι και καταξιωμένοι επιστήμονες, που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Τα γαλούχησε να αγαπούν τον Θεό, να σέβονται τους γονείς, τους δασκάλους και να έχουν ευγένεια προς όλους. Λαμπροί επιστήμονες και οι τέσσερις διέπρεψαν στο αντικείμενό τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οικογενειάρχες στα χνάρια των γονιών τους δημιούργησαν δικές τους ευλογημένες οικογένειες.
Με την αγάπη της για την Εκκλησία και την πηγαία έμπρακτη αγάπη της προς τον πλησίον, με τη συμπαράσταση στις δυσκολίες των άλλων, έμεινε φωτεινό παράδειγμα για όλους όσοι τη γνώρισαν και έζησαν μαζί της, και όχι μόνο. Ήξερε μόνο να δίνει, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση στη γη. Ήξερε πώς να βοηθάει διακριτικά όσους είχαν ανάγκη, γιατί γνώριζε πώς «δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν». Πόσοι και ποιοι βοηθήθηκαν το ξέρουν όσοι βοηθήθηκαν και ο Θεός. Πάντως, πολλοί έχουν να λένε για τα έργα της αγάπης της.
Το τέλος της, όπως και όλη της η ζωή, ήταν βαθιά χριστιανικό. Με τη στάση της στην αρρώστια και την αποδοχή του σταυρού της (δεν ψέλλισαν τα χείλη της ένα «γιατί;»∙ αντίθετα έλεγε συνέχεια «δόξα τω Θεώ) μας δίδαξε τι θα πει «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών… και καλήν απολογίαν» μπροστά στον θρόνο του Θεού.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε, όταν φεύγουν, αφήνουν ένα κενό. Η απουσία τους είναι αισθητή. Μας λείπουν. Όμως πεποίθηση όσων γνώρισαν τη Μαίρη είναι πως κέρδισε με τη ζωή της τον Παράδεισο, την αιώνια ζωή, και αυτό είναι μια παρηγοριά για τους οικείους της, τον σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια της, που δικαιολογημένα μπορούν να αισθάνονται περήφανοι. Η ευχή της θα συνεχίσει να τους σκεπάζει, καθώς πέρασε από την πρόσκαιρη στην αιώνια ζωή.
Χριστίνα Μάτη, φιλόλογος
