Έφυγες για την γειτονιά των αγγέλων αγαπημένε μας, τόσο ήσυχα, τόσο αθόρυβα ,σαν ένα απαλό αεράκι…όπως αρμόζε στην αρχοντιά σου….δεν θα μιλήσω εγώ για τα έργα και τις ημέρες σου ίσως γιατί ήρθες στη ζωή μου κάπως αργά….δε θα ξεχάσω όμως την πρώτη φορά που σε είδα να στρίβεις από τη γωνία για ναρθεις στο σπίτι του αδερφού σου να με δεις.” Παίζετε καταλυτικό ρόλο στη ζωή του αδερφού μου” μου είπες… Κι εγώ σάστισα από την τόσο ευ γένια και καλοσύνη σου….κι αργότερα όταν χαριτολογώντας μου έλεγες” αυτός Ελενίτσα μου είναι τσιφτελης…οπότε σε φωνάζει άφησε τον και να έρχεσαι σε μας δίπλα”…δεν θα ξεχάσω την πρωτοχρονιά που ο Γιώργος κι εγώ ήρθαμε σπίτι σου ντυμένοι άγιο Βασίλη να φέρουμε τα δώρα στα εγγονάκια σου….” Σ ευχαριστώ κούκλα μου που κάνεις τον αδερφό μου ευτυχισμένο….”.δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο σου όταν καθόμασταν όλοι στο σαλόνι …δεν θα ξεχάσω τα τελευταία σου λόγια τόσο σοφά και τόσο προφητικά πριν δεκαπέντε περίπου μέρες όταν απογευματάκι πήρες τηλέφωνο -παραξενεύτηκα γιατί πάντα μιλούσες με τον τζωρτζινο μου πρωί- να λες στον αδερφό σου ” να περνάτε καλά, να είστε πάντα χαρούμενοι, να μην το φωνάζεις το κορίτσι…” Και τότε κάτι σαν πυρωμένη χατζάρα ξέσκισε την καρδιά μου…”Τζωρτζινο γιατί τα είπε αυτά ο Χρήστος;;;; Φοβάμαι μήπως πεθάνει….” Κι έτσι έγινε και δυστυχώς εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε πως εκείνα ήταν τα τελευταία σου λόγια… Κι ύστερα μια παγερή σιωπή…δεν μας ξαναπήρες τηλέφωνο…δεν θα σε ξεχάσω Χρήστο….
Γεώργιος Κωνσταντάκος & Ελένη Μπάτσιου
Αφήστε το σχόλιό σας