Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά, ότι όταν μια Χώρα βουλιάζει στην παρακμή εξαιτίας σφοδρής οικονομικής κρίσης, όπως η Ελλάδα μετά τον επταετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα», αυτή διαχέεται σε όλους τους αρμούς, που συνθέτουν το πολιτικό, θεσμικό και κοινωνικό εποικοδόμημα.
Πρόκειται για μια ολιστική, γενικευμένη κρίση, που θυμίζει τον επιθετικό καρκίνο, ο οποίος προσβάλλει ραγδαία όλο το σώμα του ασθενούς. Σε αυτή τη δυσχερή θέση έχει περιέλθει η απροστάτευτη πατρίδα μας.
Η βλάβη είναι γενική, αφού πρόκειται, πλέον, για μια κατεχόμενη και «πολυτεμαχισμένη» Χώρα από τα διάφορα συμφέροντα, εξωγενή και ντόπια, που αφαιρούν καθημερινά «το αίμα και το οξυγόνο» από την λειτουργία της σε όλα τα επίπεδα.
Οι θλιβερές αυτές σκέψεις, που δυστυχώς δεν είναι υπερβολικές, προέρχονται από την συναίσθηση της τρομακτικής οικολογικής καταστροφής στην περιοχή του Αργοσαρωνικού και σε όλο το μέτωπο της παραλιακής ζώνης του Λεκανοπεδίου, από ένα «πλοίο – φάντασμα», ημι-παράνομο και πιθανότατα λαθρεμπορικό.
Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα, επικαλυπτόμενα από την παραλυτική λειτουργία της κρατικής και πολιτικής εξουσίας, η οποία επιδίδεται σε ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης και άμυνας, χωρίς να αναλαμβάνει τις δραματικές ευθύνες, που της αντιστοιχούν, κάτι που θα ήταν ευεργετικό για την λήψη μέτρων αποτροπής τέτοιων εγκληματικών ενεργειών στο μέλλον.
Ποιοι, για παράδειγμα, είναι οι υπεύθυνοι, που επέτρεψαν να πλέει ένα τέτοιο προβληματικό και «υπέργηρο» πλοίο, φορτωμένο τόνους πετρελαίου, στο μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδος;
Ποιοι επιθεώρησαν το πλοίο αυτό και ποιος εξέδωσε τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας του;
Ποιος ανέλαβε την ευθύνη, ενώ είχε λήξει το πιστοποιητικό αξιοπλοΐας του, να δοθεί παράταση μέχρι 27 Σεπτεμβρίου, αν και προκύπτει από επώνυμες καταγγελίες, ότι το πλοίο αυτό παρουσίαζε εμφανή προβλήματα στις σωληνώσεις και στο μηχανοστάσιό του, στα, δε, στεγανά του, εξαιτίας της σκουριάς, είχαν φαγωθεί οι λαμαρίνες, με αποτέλεσμα να μπάζει συχνά νερά;
Τέλος, πώς τα ΕΛΠΕ επέτρεψαν να φορτώσει από τα διυλιστήριά του τόνους πετρελαίου ένα τέτοιο «σαπιοκάραβο», το οποίο, σημειωτέον, πρέπει να έχει το παγκόσμιο «ρεκόρ ναυαγίου», να βυθιστεί, δηλαδή, ενώ ήταν αγκυροβολημένο στο ασφαλέστερο λιμάνι της Χώρας και χωρίς να έχει μεσολαβήσει κάποια πρόσκρουση ή κακοκαιρία;
Αλλά τραγικά ήταν και τα αντανακλαστικά των αρμοδίων υπηρεσιών για την αποτροπή της ρύπανσης, αφού αυτό το «ναυάγιο» ανέδειξε όλες τις τραγικές ελλείψεις, που υπάρχουν στον κρατικό μηχανισμό ως προς την αντιμετώπιση τέτοιων σοβαρών περιστατικών, τα οποία πιθανότατα να πολλαπλασιαστούν στο μέλλον, αφού, όπως κατέθεσε δημόσια το συνδικαλιστικό όργανο των ναυτεργατών, την μεταφορά των πετρελαίων στο εσωτερικό την εκτελούν ανεξέλεγκτα, λόγω των ισχυρών συμφερόντων γύρω από αυτά, τα πιο γηραιά και προβληματικά καράβια.
Χωρίς υπερβολή, βρισκόμαστε ως Χώρα και ως πολίτες και ως προς το θέμα αυτό, στην κυριολεξία ενόψει επιθέσεως «αγέλης πεινασμένων λύκων», των μεταπρατικών, δηλαδή, συμφερόντων, που αποτελούν τον πελατειακό βραχίονα των κομμάτων εξουσίας και του Ελληνικού Κράτους. Είναι αυτοί, που, αφού στην σύγχρονη Ιστορία της Χώρας επέβαλλαν τη νόθα αστικοποίησή της και το διεφθαρμένο δίκτυο διαπλοκής, τώρα επιχειρούν και με την κάλυψη των μνημονιακών δανειστών, το τελικό χτύπημα.
Απέναντι σε αυτή την «οριακή γραμμή οικολογικού θανάτου», που απλώνεται πάνω από την Ελλάδα, απαιτείται η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ των πολιτών, που μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή της σημερινής πολιτικής παρακμιακής κατάστασης. Αυτό είναι ύψιστη ανάγκη, για να δοθεί επιτέλους ένα τέλος στη νόθα αστικοποίηση και κερδοσκοπία, πριν την ολοκλήρωση του «επιθανάτιου ρόγχου» του περιβάλλοντος και της ζωής μας.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Αφήστε το σχόλιό σας