Η πολιτική τάξη στην εποχή της παρακμής

Η δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες βουλευτών, υπουργών, δημάρχων και περιφερειαρχών καταδεικνύει περιτράνως, ότι συνεχίζεται αμείωτη η αύξηση των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας της πολιτικής τάξης της χώρας. Αυτό που εξοργίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η τακτική αρκετών, που έχουν μεγάλους καταθετικούς λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού, ενώ είχαν ή έχουν την ευθύνη των οικονομικών υπουργείων! Όλα αυτά την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της μνημονιακής κηδεμονίας,όπου έχουμε αντίστροφα την βύθιση των εισοδημάτων των μεσαίων στρωμάτων και την καταβαράθρωση των χαμηλόμισθων. Μάλιστα, η υπερχρέωση αυτών των στρωμάτων στο δημόσιο και στις τράπεζες γιγαντώνεται, οι κατασχέσεις αυξάνονται, όπως και οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, παρά τα περί αντιθέτου φληναφήματα περί προστασίας της. Το χάσμα αυτό μεταξύ της πολιτικής τάξης και της πλειοψηφίας του λαού, που μεγεθύνεται καθημερινά στα χρόνια της παρακμής, έχει ως άμεση συνέπεια την απώλεια κάθε ψήγματος νομιμοποίησης της σημερινής πολιτικής τάξης στη συνείδηση του λαού, βασικό στοιχείο για τη λειτουργίατης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Είναι πλέον πασίδηλο, ότι η πολιτική ελίτ της χώρας, όπως και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, αύξησε τα προνόμια υπό την ανοχή των δανειστών με αντάλλαγμα την επιβάρυνση αποκλειστικά των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων, την υποθήκευση του δημοσίου πλούτου (υπερταμείο 99 ετών), καθώς και την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών στρατηγικών στοχεύσεών τους στην βαλκανική και στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αντάλλαξαν, δηλαδή, την διατήρηση και την επαύξηση των προνομίων τους με την «νεοαποικιοποίηση» της χώρας. Αν, μάλιστα, κανείς συνδυάσει όλα αυτά που βιώνουμε με την συμπεριφορά παλαιότερων πολιτικών, οι οποίοι ζούσαν με λιτό βίο και χωρίς να αποκτούν περιουσιακά στοιχεία από την πολιτική τους δραστηριότητα (ο Νικόλαος Πλαστήρας ως πρωθυπουργός ζούσε σε ένα στρατιωτικό ντιβάνι και ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριαςαρνήθηκε να λαμβάνει μισθό λόγω της τότε οικονομικής δυσκολίας της Ελλάδος), τότε,χωρίς υπερβολή, το φαινόμενο αυτό του πλουτισμού της πολιτικής τάξης ενέχει έντονα μειοδοτικά στοιχεία.

Η συμπεριφορά και η τακτική αυτή του σημερινού πολιτικού προσωπικού κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας, έρχεται ως συνέχεια της συμπεριφοράς καθ’ όλη τη περίοδο της Μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, αποτελώντας «ύβρι» κατά την αρχαιοελληνική έννοια.

Πρόκειται για μια ευρύτερη πολιτική διαπίστωση, που εξηγεί την βύθιση και την παρακμή της χώρας. για την οποία έχει μεγάλες ευθύνες το πολιτικό προσωπικό εξουσίας, αφού αντί αυτό να αποτελέσει φραγμό και να επιβάλειένα ισχυρό εθνικό πλαίσιο ανάπτυξης με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε τμήμα της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας. Απέκτησε ιδιαίτερα συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα. Αυτό έχει ως συνέπεια την δόμηση ενός ιδιότυπουκλεπτοκρατικού συστήματος, που, υπό την μνημονιακή κηδεμονία, διόγκωσε τους «βίαιους σπασμούς», τους οποίους βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, που οδηγήθηκαν στην φτώχεια και στο περιθώριο.

Αυτή η διάσταση αφορά συνολικά το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της εξουσίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών επικλήσεων και τυχόν «επιδεικτικών» αντισυστημικών συμπεριφορών, αφούέχει ειδικά συμφέροντα αναπαραγωγής του εντός του υπάρχοντος νόθου πολιτικού εποικοδομήματος και της σχέσης του με το κράτος, επιβάλλοντας μια ολισθηρήκομματοκρατία.

Και ενώ τα παραπάνω πλέον αποτελούν συνείδηση μεγάλων τμημάτων του λαού, συντηρείται χωρίς καμία ανατροπή αυτό το πολιτικό σύστημα διαφθοράς και ανικανότητας, δημιουργώντας έτσι ένα επιπλέον σημαντικό βαρίδιο πάνω στη χώρα,που αποτρέπει την ανακοπή της παρακμής και της βύθισης της. Αυτό που απαιτείται ως ουσιαστική αντίδραση και αντίσταση του λαού είναι η δημιουργία και η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου με πολιτικό προσωπικό,που δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, πουαφορούν το σύνολο του σημερινού πολιτικού προσωπικού και εποικοδομήματος. Πολιτικό προσωπικό, που θα αποποιηθεί τα ιδιαίτερα προνόμια του ατομικού πλούτου και της ατιμωρησίας, που θα έχει την εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, τη γνώση, την προοδευτική και πατριωτική συνείδηση, αλλά και τον ρεαλισμό και θα συμπλέει με την κοινή λογική, προκειμένου να εξέλθει η Ελλάδα από την παρακμή και τους λυγμούς.

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου