Το Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων παραδομένο στις εργολαβίες προ ετών, μετά από πολλές δυσλειτουργίες όσον αφορά στο εργασιακό καθεστώς αλλά και στις παρεχόμενες υπηρεσίες, πέρασε σε μια νέα εποχή, επιστρέφοντας με εμπιστοσύνη απέναντι σε εργαζομένους.
Σήμερα, βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο σημείο, όπου άνθρωποι που μέχρι τώρα κάλυπταν πάγιες ανάγκες, και εν μέσω covid βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης της πανδημίας, να βλέπουν την έξοδο κινδύνου και τη ζωή τους να παραδίδεται στην ανασφάλεια. Πώς φτάσαμε ξανά σε αυτό το σημείο;
Είναι απλό. Οι εργαζόμενοι ακόμη και σε δημόσιους τομείς όπως τα Νοσοκομεία, δεν έπαψαν στιγμή να αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι. Συμβασιούχοι για την καθαριότητα; Δεν χρειάζεται 24ωρη καθαριότητα ένα Νοσοκομείο; Δεν χρειάζεται 24ωρη φύλαξη; Δεν είναι αυτές πάγιες ανάγκες για να λειτουργήσει ως δευτεροβάθμια υγειονομική μονάδα;
Όλη η απάντηση βρίσκεται στα δάκρυα αυτής της συμπολίτισσάς μας που βλέπει το «λαμπρό» μέλλον των εργολαβικών αναθέσεων να πατάει πάνω στη δική της ζωή, στα αυτονόητα δικαιώματά της, στην εργασιακή της αξιοπρέπεια.
