Ονειρεύτηκα στο χιόνι μιαν απέραντη
λουλουδιασμένη πολιτεία
θαμμένη
Antonia Pozzi – Αιώνια χιόνια
Το ένα βήμα κοντά με το άλλο και οι μπότες να βυθίζονται βαθιά στο χιόνι. Η ανηφόρα όλη μπροστά μας μέχρι εκεί που το άσπρο συναντά το κυανό.
Πίσω μας ο κάμπος – πράσινες, κίτρινες και καφετιές κηλίδες. Πίσω μας και το φαράγγι της Οξιάς, οι ταπεινές καλύβες των τσοπάνων, τα μαντριά και οι απόηχοι των βελασμάτων. Οι φλέβες του νερού, ο αχός του καταρράκτη. Το ξύπνημα της Κυριακής και οι έγνοιες των ανθρώπων.
Αιθέρια σύννεφα στην κορυφή του Τύμπανου σχηματίζονται από το τίποτα και χάνονται.
Αέναα ανηφορίζουμε. Γύρω μας ο ήχος της σιωπής. Το γλαυκό που παγιδεύτηκε στους παγοκρύσταλλους. Χιονοσωροί αποκολλήθηκαν κατρακυλώντας στην πλαγιά.
Και από την κορυφή, άλλες κορφές ανθίζουν γύρω μας. Μέσα από νέφη αναδύονται κόψεις απόκρημνες, πιο πίσω άλλες και άλλες, κόσμος λευκός, απέραντος. Στα χείλη των γκρεμών ισορροπεί ο Χειμώνας.
Κατηφορίζουμε στη λίμνη, ένα απάγκιο από τον άνεμο αναζητώντας. Το νερό της πάγωσε κάτω από το χιόνι. Κάποιους άλλους χειμώνες, στην επιφάνειά της στήνονταν χορός.
Ψηλότερα, το κάστρο της Καράβας κυκλώνεται από τις στράτες των αεροπλάνων. Λευκές γραμμές, σύντομες μεταλλικές αναλαμπές και έπειτα χάνονται και σβήνουν. Στη ράχη μια ομάδα ορειβατών οδεύει για την κορυφή, την ψηλότερη των Αγράφων. Για λίγο κοντοστέκονται, μας βλέπουν και έπειτα διαβαίνουν το φρύδι του βουνού και χάνονται από τα μάτια μας.
Στο μεσουράνημά του, ο ήλιος σκοτεινιάζει τον κόσμο. Γυρίζουμε την πλάτη και επιστρέφουμε. Στο χιόνι, η μακριά σειρά των βημάτων μας.
Ώρες μετά και χίλια μέτρα χαμηλότερα, στρεφόμαστε για να αγναντέψουμε το βουνό που αφήσαμε πίσω.
