Βιάστηκες Κώστα να ανέβεις στην βάρκα που πάει στον Αχέροντα.
Και τα τόσα χρώματα που άφησες πίσω σου, ποιός θα τα μετουσιώσει σε ελπίδα, αγωνία, έρωτα και θλίψη, κάτι που ήξερες να κάνεις καλά.
Σε θυμάμαι από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα, μικρό παιδί στην ‘’Καραϊσκάκη’’, μέχρι την τελευταία εφημερία μας, στο Γ.Ν.Τ.
Και ακόμα περισσότερο θα μείνει ισόβια για μένα η μνήμη σου, μέσα από τα εικαστικά σου που στόλισες ένα βιβλίο μου, και μάλιστα με πόση χαρά το έκανες.
Ισως να είσαι τυχερός και εκεί που πας, να βρεις τον παράδεισο των Ηλυσίων, αφήνοντας πίσω για εμάς την κόλαση που ζούμε σήμερα. Ισως…
Καλό σου ταξίδι.
Χρήστος Γκίμτσας
