Από εκλογές σε εκλογές, από περιοδείες σε περιοδείες και τελικά …. χωρίς να ξέρουμε τι περιμένουμε
Είμαστε στη δεύτερη εκλογική μάχη μέσα σε μια χρονιά και όσα διαβάζουμε, ακούγονται και σχεδιάζονται μπορεί να πλημμυρίζονται από θετικές προθέσεις αλλά μέχρι τώρα τα εκλαμβάνουμε ως προσωπικές σκέψεις και όχι ως συλλογική δέσμευση, κομμάτων, παρατάξεων κοκ.
Ο κόσμος βέβαια φαίνεται να συμμετέχει είτε ως υποψήφιοι είτε ως ψηφοφόροι (αν και οι τελευταίοι σπεύδουν όλο και λιγότεροι στις κάλπες) δείχνοντας πώς όλοι κάτι περιμένουν, μα …δεν φαίνεται να ξέρουν τι ακριβώς!
Κάπως έτσι οδεύουμε προς τις κάλπες του Οκτώβρη για να αναδείξουμε αυτοδιοικητικές αρχές, και στα Τρίκαλα τουλάχιστον, δεν ξέρουμε ούτε καν τον στόχο. Με λίγα λόγια «τι θα μας βρει». Και αυτό το «έχουμε εκλογές» και η συζήτηση που περιορίζεται απλά στα πρόσωπα που «θέτουν εαυτόν» στην κρίση μας δείχνει ότι επισήμως αγνοείται το αντικείμενο της προσμονής μας.
Ο Μπέκετ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» κάπως μας είχε εξηγήσει την αμήχανη αυτή κατάσταση εστιάζοντας στην ιστορία δύο ανθρώπων σε ένα έρημο σχεδόν περιβάλλον και με την επιβίωσή τους στο απόλυτο αδιέξοδο να περιμένουν τον «Γκοντό» που κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι και τι θα φέρει, που κανείς δεν ξέρει αν υπάρχει. Αφιερώνονται ωστόσο σε αυτή την προσμονή παθητικά και χωρίς νόημα τελικά…
«Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι εδώ με τα χέρια σταυρωμένα και σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά τιμάμε εξ ίσου το είδος μας. Ή τίγρη δεν κάθεται ποτέ να το σκεφτεί, ή τρέχει να βοηθήσει τούς ομοίους της, ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Αλλά το θέμα δεν είν’ αυτό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ, μάλιστα, ιδού ή απορία. Και έχουμε την ευτυχία να ξέρουμε την απάντηση. Ναι, μέσα σ’ αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο: Περιμένουμε να έρθει ο Γκοντό….»
