Του Γεωργίου Παπασίμου
Αμείωτος και εμμονικός παραμένει και στην παρούσα πλανητική κρίση της πανδημίας του COVID-19 oγερμανικός οικονομικός εθνικισμός. Όπως και στην μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, η γερμανική ελίτ χρησιμοποιεί την παρούσα πανδημική κρίση για την πλήρηγερμανοποίηση της Ευρώπης. Η πεισματική άρνηση της έκδοσης ευρωομολόγου, που θα έδινε την δυνατότητα σ’ όλες στις χώρες της Ε.Ε. να δανειστούν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την αντιμετώπιση της κρίσης αυτής, με χαμηλό επιτόκιο, αποτρέποντας έτσι, μια νέα κρίση χρέους από την προβλεπόμενη μεγάλη οικονομική ύφεση, οφείλεται στην στόχευση αυτή. Είναι γνωστό ότι η Γερμανία σήμερα δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο, -0.5%, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες που σήμερα το επιτόκιο δανεισμού ανέρχεται σε 1.5% και άνω και είναι βέβαιο, ότι σε περίπτωση μη συντονισμένης ευρωπαϊκής πολιτικής θα ανέλθει σε υψηλότερα επίπεδα.
Η προοπτική να ανέβει το επιτόκιο δανεισμού της Γερμανίας μέσω του ευρωομολόγου από -0.5% στο 1.5% κατά μέγιστο ποσοστό, αποτελεί τη βάση της γερμανικής άρνησης με το επιχείρημα της δήθεν αμοιβαιοποίησης των χρεών των υπολοίπων χωρών. Πρόκειται για ψευδές, ανήθικο και μυωπικό επιχείρημα, διότι από τη στιγμή, που κερδίζει τεράστια ποσά από το κοινό νόμισμα, σε βάρος των υπολοίπων χωρών της περιφέρειας, οι άμεσες οικονομικές της απώλειες με την έκδοση του ευρωομολόγου θα είναι πολύ μικρές, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές ωφέλειες της μακροπρόθεσμα πολύ μεγάλες.
Την ίδια ώρα που προβάλλονται αυτά τα επιχειρήματα (ναι στο κοινό νόμισμα – όχι στα κοινά χρέη με τις άλλες χώρες), τα οποία δυστυχώς αγγίζουν το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτικών κομμάτων της Γερμανίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καθώς και το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας, συνθλίβοντας έτσι πλήρως κάθε έννοια κοινοτικής αλληλεγγύης, το γερμανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε για το τρέχον έτος 156 δις ευρώ για την ρευστότητα της γερμανικής αγοράς. Το συνολικό δε, ποσό που εκτιμάται ότι θα χορηγηθεί από το γερμανικό Κράτος ως δείκτη προστασίας τη γερμανικής οικονομίας ανέρχεται στο 1.2 τρις ευρώ, που αντιστοιχεί στο 30% του γερμανικού ΑΕΠ.
Αλλά δεν είναι μόνο η άρνηση της έκδοσης ευρωομολόγου. Είναι και η σθεναρή άρνηση της γερμανικής ελίτ, να δοθεί η άδεια χρησιμοποίησης του εκδοτικού της δικαιώματος στην ΕΚΤ, σε αντίθεση με τους άλλους παγκόσμιους πόλους (ΗΠΑ, ΚΙΝΑ κλπ), με το οποίο θα μπορούσε να αγοράσει από κάθε δημοσιονομικά αδύνατη χώρα κρατικά ομόλογα πολύ μακράς διάρκειας, πάνω από το σημερινό περιορισμένο πλαφόν, που έχει συμφωνηθεί (π.χ. 12 δις για την Ελλάδα), έτσι ώστε να χρηματοδοτηθούν όλες οι απαραίτητες δαπάνες για την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης από την πανδημία του κορωνοϊού και την παραγωγική αναθέρμανση της οικονομίας.
Η πολιτική αυτή του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού θα καταστεί καταστροφική όχι μόνο για τις άλλες χώρες, αλλά και για την ίδια τη Γερμανία, αφού τα σημερινά πλεονάσματα της οφείλονται μεταξύ άλλων και στην άδικη και ανισομερή σχέση μέσω της Ο.Ν.Ε. με τις χώρες του Νότου στις οποίες εξάγει σημαντικά βιομηχανικά και άλλα προϊόντα. Εάν οι τελευταίες αποδομηθούν οικονομικά και κοινωνικά, τότε εκτός των λαών τους που θα αντιμετωπίσουν την έκρηξη της ανεργίας και της έντονης φτώχειας, πρόβλημα θα προκύψει και για την οικονομία της Γερμανίας αυτοτελώς, διότι θα χάσει έναν εκ των ζωτικών χώρων όπου εξάγει τα προϊόντα της και διατηρεί τη σημερινή κοινωνική της ισορροπία.
Περαιτέρω, η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, θα οδηγήσει και στην οικονομική και πολιτική «περιθωριοποίηση» της Ευρώπης, αφού οι λοιποί πόλοι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, Η.Π.Α. – ΚΙΝΑ, ΡΩΣΙΑ κ.λπ., όπως και στην κρίση του 2008,θα επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν αυτήν, μέσω της χορήγησης τεράστιας ρευστότητας στις οικονομίες τους με πρωταγωνιστή το Κράτος.
Γράφοντας το επιδραστικό βιβλίο «Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού» ο Γερμανός κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ, στο οποίο τονίζεται ότι η ηθική του προτεσταντισμού αποτέλεσε ένα κρίσιμο στοιχείο για την επικράτηση του καπιταλισμού στην Ευρώπη, δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι η σημερινή γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, θα επεδείκνυε την κυνική προτεσταντική της ανηθικότητα μπροστά στο φόβο του θανάτου της πανδημίας που σαρώνει ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Ισπανία κλπ), χρησιμοποιώντας τις συνέπειες αυτής ως μέσο υλοποίησης του διαχρονικού της στόχου, που είναι η πλήρης γερμανοποίησητης Ευρώπης. Η υπέρβαση όμως των κόκκινων γραμμών που πραγματοποιεί στην παρούσα συγκυρία, εάν δεν ανατραπεί, θα οδηγήσει μαθηματικά στην πλήρη διάλυση της Ε.Ε.
